ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης

Να κάνουμε και εμείς αγωγές!

Εμπρός, όλοι μαζί! Για χαμένες αποδοχές, για ηθική ικανοποίηση, για χαμένα όνειρα, για τα καμένα καυσόξυλα που θα καταναλώσουμε. Να ζητήσουμε πίσω τις κρατήσεις από τα ασφαλιστικά ταμεία, για τις χαμένες συντάξεις που έγιναν ρετάλια και ξέφτια στα ανεμοδαρμένα ύψη της πατρίδας.

Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι πατρίδα; Είναι τα βουνά και οι κάμποι, τα λαγκάδια και οι πλαγιές, οι θάλασσες και τα ποτάμια; Τι από όλα αυτά είναι η πατρίδα; Τι από όλα αυτά θα απομείνει για να λέμε ότι έχουμε πατρίδα;

Αλλά από πού θα τα πάρουμε πίσω; Ποιος θα μας τα δώσει; Ένα κουρελιασμένο περιβόλι από ανεμοστρόβιλους τι καρπούς μπορεί να δώσει; Με τι καρδιά να ζητήσουμε πίσω τα χαμένα μας όνειρα όταν το σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτο και αφυδατωμένο;

Και πώς να ζητήσουμε αναδρομικά τις αποζημιώσεις μας, όταν σε λασπωμένους δρόμους αδυνατεί να φεγγίσει η ανάσα πεινασμένων ψυχών, καθώς σκαλίζει σκουπίδια για να βρει ίσως εκεί λίγο ξεχασμένο οξυγόνο;

Γιατί και αυτό λοξοδρόμησε. Πάνω από τη χώρα λαμπυρίζει η μυρωδιά του καμένου ξύλου, θυμίζοντας παλιές και αλήστου μνήμης εποχές όταν χανόταν η χώρα από τη λαίλαπα των πυρκαγιών. Μια χειμωνιάτικη τώρα πυρκαγιά καίει μόνιμα το σήμερα. Και παρασέρνει μαζί της ό,τι βρεθεί μπροστά της. Σμπαραλιάζει ό,τι προσπαθεί να αντισταθεί. Και το εξαθλιώνει.

Σκέψεις, ενέργειες, αποφάσεις, διεκδικήσεις. Ένας ακήρυχτος πόλεμος επιβίωσης που προσπαθεί να γελάσει και να κοροϊδέψει εχθρούς και φίλους. Η λυσσαλέα αγωνία για την επιβίωση σπάει φραγμούς και ποδοπατάει μέχρι συνθλίψεως ό,τι - αλίμονο – γυρεύει τη δικαίωσή του. Είναι αυτό που θα κάνει την Ιστορία να επιστρέψει πίσω.

Επειδή στην τελική πτώση δεν θα υπάρχει νικητής. Όλοι θα είναι ηττημένοι και χαμένοι. Και μέσα στα αποκαΐδια θα προσπαθήσουν και πάλι να βρουν τους χαμένους τους δρόμους, τα ανύπαρκτα ιδανικά που χάθηκαν σε σκέψεις νεοπλουτισμού και μιας κολασμένης ευμάρειας.

Η οικονομική κρίση ήταν η ευκαιρία για να φανεί γυμνός ο βασιλιάς και να υποχρεωθούμε να τον περιγελάσουμε. Να τον σύρουμε από γειτονιά σε γειτονιά και να τον χλευάσουμε.

Επειδή αδυνατούμε να χλευάσουμε τη δική μας γύμνια και να την περιφέρουμε σε κοινή θέα!

Αιδώς Αργείοι!