Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Μια πανέμορφη λιακάδα!
Ένα παγωμένο σκληρό χρώμα σε μια ανεξάντλητη και υπέροχη σκηνή! Κανείς δε νιώθει κάτι. Κανείς δεν καταλαβαίνει κάτι. Μια απαλή πάχνη σκεπάζει τα πάντα. Μια υγρασία έχει εισχωρήσει βαθιά και σιγοροκανίζει κάθε ευαίσθητο κύτταρο στους πιο απόκρυφους ιστούς και απαγορεύει στο αίμα να κυκλοφορήσει.
Το σώμα αποκαμωμένο σε μια ερημιά που κρυφοκοιτάζει και γλυκά κλείνει το μάτι σε αόριστα χαμόγελα που αναπνέουν τη μολυσμένη υγρασία. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να διδάξει καινούριους στόχους, άσπιλες και αμόλυντες σκόρπιες σκέψεις.
Είναι, τάχα, προσοδοφόρες οι ελπίδες που ταλανίζουν πεταμένα κορμιά σε κάθε ξεπέταγμα ενός καινούριου ήλιου, μιας ανέλπιστης καινούριας μέρας; Είναι μια αρτηριοσκλήρωση  που παγιδεύει κάθε βήμα και το πιέζει να σταματήσει το σημειωτόν και να τραπεί σε μια άτακτη φυγή στα μετόπισθεν.
Η εγκληματικά ενορχηστρωμένη τραγωδία ενός εφησυχασμένου μυαλού που ηθελημένα εκπαιδεύτηκε να ζει και να αναπνέει σε μια ήρεμη χειμερία νάρκη. Να σαλπίζει νεκρικούς ήχους και να σκορπά σκόρπιες αποφλοιωμένες σάρκες. Πόσο άραγε γιορτινές είναι τούτες οι ώρες; Ποιος γιορτάζει και ποιος καγχάζει πάνω από ζωντανά πτώματα;
Η έξοδος κινδύνου παραμένει ερμητικά κλειστή. Καμία δύναμη δεν μπορεί να την ανοίξει. Καμιά φωνή δεν οργίζεται να διαπεράσει τον αέρα και να διαβεί στην αντίπερα όχθη. Οι κλειδοκράτορες της ευτυχίας έχουν πετάξει τα κλειδιά τους στον υπόνομο. Γίναν ένα με τις ακαθαρσίες και τα βρώμικα νερά. Η ενσωμάτωση επετεύχθη. Ο κύκλος έκλεισε.
Αδυνατεί η σκέψη να ακολουθήσει την πορεία μιας νοητής γραμμής και να ακολουθήσει την ιστορία ενός παρελθόντος που όλοι ζήσαμε και κολυμπήσαμε στην ανυπαρξία του.
Ακολουθήσαμε επικίνδυνα και τάχα ακίνδυνα μονοπάτια που κατέληγαν σε ένα άγνωστο και φρικαλέα όμορφο μέλλον. Και επιταχύνοντας τα βήματά μας οδηγηθήκαμε στο αδιέξοδο κάτω από τα άηχα χειροκροτήματα των ευεργετών μας. Σε ένα αδιέξοδο πολλά υποσχόμενων όμορφων ημερών.
Η δήθεν εξισορρόπηση των πραγμάτων είναι μια δήθεν ιστορία ευσεβών πόθων. Η παιδεία μας που γαλούχησε τα πιο ευγενικά μας όνειρα αποδείχτηκε ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Δεν μπορεί να στριμώξει αναλαμπές και στάχτες σε μια επικίνδυνα όμορφη λιακάδα. Και είναι απρόσμενα παγερή.
Τα χείλη της χώρας προσπαθούν να ψελλίσουν.
Άναρθρες κραυγές…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου