Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



Ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
Τελείως διαφορετικά. Η μόνη και κύρια ομοιότητα ότι και τότε το σκονισμένο βλέμμα μας ατένιζε με προσήλωση τους ίδιους σωτήρες. Αλλά, τότε, δεν είχε και πολλά να τους ζητήσει. Το κέντρο στέναζε όπως και τώρα και η ύπαιθρος προσπαθούσε να επιβιώσει σκαλίζοντας μερικά μέτρα γης. Για να θρέψει τη φαμίλια της.
Και τα κατάφερνε. Κάτω από το χαμηλό φως της γκαζόλαμπας, που καρτερικά περίμενε να ξαναγεμίσει. Ό, τι προλάβει κανείς στο φως της ημέρας. Στάχτες, κάρβουνα, χώμα και ένα χαμόγελο που πάντα κουβαλούσε η χώρα καθώς το δειλινό αποκαμωμένο ζητούσε την ηρεμία του.
Κανείς δεν ήξερε πώς ζούσε κάποιος άλλος μακρινός σε μια άλλη χώρα. Η πληροφόρηση ήταν μαγικά ανύπαρκτη. Έφτανε μέχρι τα συμβάντα της γειτονιάς και ίσως περισσότερο σε μερικές σελίδες μιας ασπρόμαυρης εφημερίδας. Αυτό που αποζητούσε ο καθένας ήταν μια καλύτερη ζωή. Και ο χρόνος περνούσε σκορπίζοντας ελπίδες, χαμόγελα και όνειρα. Ήταν τόσο λίγα αυτά που ξεφύτρωναν στις καρδιές των ανθρώπων. Τότε…
Πόσα χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη οικονομική κρίση στην Ελλάδα! Στο μεσοπόλεμο τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Τότε η ανέχεια άπλωνε τα βήματά της μέσα σε ένα χρόνο που η χώρα προσπαθούσε να βρει τα χνάρια της. Και τους ανίδεους πολίτες της να συμφιλιωθούν με τους πρόσφυγές της. Και μετά τον πόλεμο, ένας άλλος πόλεμος και μετά μια άλλη κρίση, μια άλλη πείνα. Με τους πολίτες της να αγναντεύουν και τότε τη φτώχια τους. Πόσο φτωχός να γίνει ένας φτωχός!
Και μετά ακολούθησε ένα μονοπάτι που κοροϊδευτικά μας έδειχνε το φως ότι κάπου αλλού, εδώ, είναι καλύτερα. Και το ακολουθήσαμε. Και τρέξαμε, μας έτρεξαν και βρήκαμε πλούσια τα ελέη. Και ξαφνικά γίναμε πλούσιοι, ολόθερμα οπαδοί μιας πληθωρικής οικονομίας που ξεγέλασε το μάτι μας. Ένα αναστημένο όνειρο δεκαετιών.
Αλλά τώρα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Εξαντλήσαμε το νεοπλουτισμό μας και οδεύουμε στο μονοπάτι με τους νεόπτωχους. Επιστροφή στις ρίζες. Στην εξαθλίωση, στη μιζέρια, στον αφανισμό. Τώρα, όμως, το σοκ είναι εξαντλητικό. Και ευτράπελα αγωνιώδες. Με μια σκονισμένη ματιά καρφωμένη στην ανεξιχνίαστη σκοτεινή γωνιά του δρόμου.
Καλό μας ξημέρωμα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου