Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



Φωτιά και μπούρμπερη πάει να γίνει το πειραματικό εργαστήριο!
Έτσι τουλάχιστον δείχνει. Έτσι τουλάχιστον θέλουν να δείχνει. Τρέχοντας πάνε και έρχονται οι επιστήμονες μέσα σε ένα πανικό θέλοντας να επιβιώσουν (!) το πειραματόζωό τους. Διότι στην αίθουσα αναμονής βρίσκονται και άλλοι. Ενώ ξεκίνησαν σαν επισκέπτες ασθενών, κατέληξαν βαριά ασθενούντες μπροστά από την πόρτα της μονάδας εντατικής παρακολούθησης. Και αναμένουν.
Και ως συνήθως γίνεται, σε τέτοιες περιπτώσεις οι έχοντες και κατέχοντες βρίσκονται σε μια ακατάσχετη κινητοποίηση. Ένας αναβρασμός κοντεύει στο σημείο βρασμού και πάει να ξεχειλίσει το θέμα. Με τη βάρκα να έχει εξοκείλει, αναζητούνται λύσεις. Ήδη ο χρόνος έχει εξαντληθεί. Πόσο άλλο πια χρόνος να κερδηθεί; Η χρόνια αναμονή πάει να γίνει χρόνια ασθένεια. Αυτό ήθελαν να αποδειχτεί; Να γίνει χρόνια επιδημία; Μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποφανθεί με πλήρη σαφήνεια. Και αυτό εξαρτάται από παράπλευρους παράγοντες.
Πόσα θα ειπωθούν τότε! Και θα πέσουμε από τα σύννεφα; Λίγο δύσκολο γιατί δεν θα είμαστε πάνω σε αυτά. Ήδη θα τα ατενίζουμε από κανένα βαθύ πηγάδι. Πόσο πιο βαθιά να πέσουμε;
Η …εμπειρία μας σε τέτοιου είδους καταστάσεις μας προειδοποιεί ότι το …ξεφώνισμα μεταξύ των επιστημόνων και των άμεσα ενδιαφερομένων υποκρύπτει την αδυναμία τους να συνεχίσουν; Έχασαν την μπάλα από τα χέρια; Απειλείται η δική τους περιοχή;
Βγαίνουν στην επιφάνεια φωνές που δηλώνουν ότι η θεραπευτική διαδικασία δεν έχει αποδώσει, δεν πρόκειται να αποδώσει διότι ο ασθενής δεν υπάκουσε στις ιατρικές εντολές. Και οι υπόλοιποι που αναμένουν σφόδρα έξωθι της θύρας; Η ίδια θεραπευτική αγωγή θα τους δοθεί; Οι παρενέργειες ήδη είναι γνωστές… Μήπως έτσι θα πάμε από το κακό στο χειρότερο;
Για να βγάλουμε συμπεράσματα, είναι λίγο νωρίς. Θα πρέπει να περάσει λίγο ο χρόνος, να μαζέψουμε όλες τις κατά καιρούς ιατρικές γνωματεύσεις, να τις μελετήσουμε, να τις συγκρίνουμε με τις κατά καιρούς δοθείσες ιατρικές θεραπείες και ιατρικές ανακοινώσεις περί της εκάστοτε κατάστασης του ασθενούς και να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τι είχαμε, τι χάσαμε!
Και όλα αυτά, αν μέχρι τότε έχει συνέλθει ο ασθενής. Διότι αν έχει αποβιώσει… Θα το καταλάβουμε όλοι μας…
Δεν θέλει και πολύ μυαλό! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου