Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



 - Σ’ αρέσει το τένις;
- Ποιο λες; Αυτό που είναι δυο και πετάνε ένα μπαλάκι ο ένας στον άλλον;
- Αα γεια σου, αυτό!
- Λίγο βαρετό το βρίσκω. Σαν θεατής εννοώ. Διότι πρέπει να έχεις το κεφάλι σου σε συνεχή κίνηση, μια από δω μια από κει. Θα μου πεις κάνεις γυμναστική στο αυχενικό σου, δεν βοηθάει λες; Λες να το εφαρμόσω; Να αρχίσω να παρακολουθώ τένις; Θα απαλλαγώ από τους ιλίγγους που με βασανίζουν;
- Σε όλα γιατρειά θες να βρεις εσύ!  Με το τίποτα. Να κάθεσαι και να γιατρεύεσαι. Να πάρεις τη ρακέτα και να μπεις στο παιχνίδι. Μια από εδώ το μπαλάκι, μια από εκεί. Τότε θα γυμναστείς.
- Άσε, δεν είναι για μας αυτά. Εξ άλλου το τένις είναι πιο ευγενικό άθλημα. Είναι βορείων προαστίων. Εδώ δεν έχουμε ψωμί να φάμε, το τένις θα σκεφτόμαστε; Και δε μου λες; Πώς σου ήρθε και το ανέφερες;
- Δεν νιώθεις μια ζάλη να σε γυροφέρνει; Μια αντράλα. Ένα κατιτίς να θολώνει τη ματιά σου;
- Ναι, ρε, σα να ‘χεις δίκιο! Πως το κατάλαβες; Κάνεις και διαγνώσεις τώρα;
- Όλοι το ίδιο είμαστε! Όλοι το ίδιο νιώθουμε. Όλοι έχουμε καβαλήσει αυτό το μικρό μπαλάκι, ολόκληρη η χώρα, όλοι μαζί και πάμε πέρα δώθε. Μια από εδώ και μια από εκεί. Εμείς δεν είμαστε θεατές τώρα. Είμαστε το ίδιο το μπαλάκι. Και χτυπιόμαστε στον αέρα. Δεν βλέπεις που τα μαλλιά σου ανεμίζουν στον αέρα; Είναι από το πέταμα!
- …..
- Τη μια ρακέτα την κρατάει η Αγγέλα και την άλλη η Χριστίνα. Δεν την αφήνουν δευτερόλεπτο να πάρει ανάσα. Δικό σου, όχι δικό σου, πάρε και τούτη, πάρε και την άλλη, και φεύγει το μπαλάκι σαν καυτή πατάτα από τη μια ρακέτα στην άλλη! Και περιμένουμε μέχρι να κάτσει κάπου το μπαλάκι, σε ποια πλευρά θα καταλήξει…
- Σταμάτα, σταμάτα, θέλω να κατέβω, ζαλίζομαι!
- Έχω δραμαμίνες! Να σου δώσω μια;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου