ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Τέρμα! Τελείωσε!

- Τι;

- Τέρμα, σου λέω, τελείωσε!

- Μα τι πράμα, επιτέλους;

- Καλά είναι δυνατόν τέτοια πράματα;

- Θα μου πεις ή θα σκάσω;

- Πήγα κι εγώ το βράδυ μετά τη δουλειά, να χαλαρώσω... Όλη μέρα, τρέξε από δω, τρέξε από κει, να τα πόδια τούμπανο… Άραξα στον καναπέ, και είπα να δω λίγο τηλεόραση, που να μου κοβόταν καλύτερα το χέρι παρά να πατούσα το τηλεχειριστήριο…

- Καλά, μέχρις εδώ… Το παράξενο που είναι;

- Θα σου πω… Τι να δω στην τηλεόραση… Κάτι χαζό, κάτι ανάλαφρο να χαλαρώσω, να ξεχαστώ, να ξεχάσω τις φουρτούνες μου, να ξεχάσω τις δόσεις μου, τις άδειες τσέπες μου, να απαλλαγώ, έστω για λίγο, για αυτά που έχω να πληρώσω και δεν ξέρω από πού  να τα βρω…

- Για λέγε, αποκτά ενδιαφέρον το θέμα…

- Και εκεί που έκανε ζάπινγκ…

- Τότε είπες το τετέλεσται;

- Τότε, ντε, που να μην το έλεγα…

- Και τι έγινε μετά;

- Στάσου ντε, μην βιάζεσαι… Να σου πω για το τετέλεσται…

- Για λέγε, λοιπόν…

- Εκεί, που λες, που έκανα ζάπινγκ… τι ακούν τα αυτάκια μου, τι προσπαθεί να συνειδητοποιήσει η λογική μου… διότι προς στιγμή νόμιζα ότι δεν κατάλαβα… κουρασμένος όλη μέρα… είπα δεν άκουσα καλά… ας επιμείνω… και επέμενα ο βλάκας… και κάθισα να ακούσω… τι δεν συνέχιζα το ζάπινγκ;

- Πολύ μυστήριο, βρε αδερφάκι μου, για λέγε…

- Μόνο που το σκέφτομαι, και τώρα ακόμη μου ‘ρχεται μια αντράλα, μια σκοτοδίνη, ένα ταράκουλο στο στομάχι…

- Σταμάτα δεν είμαστε σε πλοίο…

- Τι άκουσα ο άμοιρος; Πώς προσπαθούσα να συνεφέρω τον εαυτούλη μου;

- Είμαι όλος αυτιά, λέγε…

- Ότι εμείς οι Έλληνες, εμείς οι δύσμοιροι πια κάτοικοι αυτής της χώρας δεν φορολογούμαστε υπερβολικά… είναι φυσιολογικοί οι φόροι αυτοί που εφαρμόζονται… Έλα μ’ ακούς; Τι έπαθες; Γιατί έμεινες ακίνητος; Μίλα μου! Μη με τρομάζεις…

- …

- Το ‘λεγα, εγώ, δεν το ‘λεγα;… Δεν είναι για όλους η τηλεόραση…