- Δεν ξέρω τι μπορεί να έγινε!
- Γιατί είσαι τόσο κατηφής;
- Άσε έχω τις μαύρες μου!
- Πάλι;
- Ναι, πάλι!
- Ηρέμησε λίγο, βρε παιδί μου! Ηρέμησε!
- Πώς να ηρεμήσω; Γύρισα πάλι άπρακτος! Τίποτα!
- Τίποτα;
- Όταν λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα! Τζάμπα ο
σημαιοστολισμός, τζάμπα το καινούριο κοστούμι που έραψα, τζάμπα το λουλουδικό…
Από πού να αρχίσω και από πού να τελειώσω.
- Όσο να πεις ένα δίκιο το έχεις…
- Τι δίκιο… Μόνο δίκιο; Αλλά που να το βρω; Πουθενά. Είναι
δυνατόν; Να ετοιμάζεσαι, όλος χαρά να πηγαίνεις και να περιμένεις, να
περιμένεις… και στο τέλος, ποιο το όφελος; Να σπας τα μούτρα σου… Να γυρνάς πίσω
με κατεβασμένο κεφάλι, χαμένες τις ελπίδες σου, μέσα στη μαύρη απογοήτευση, ένα
βήμα πριν από την κατάθλιψη, διότι τέτοια χυλόπιτα… Άντε, να τη φας μια φορά,
άντε να τη φας δεύτερη φορά… πόσες φορές ακόμη… Θα βαρυστομαχιάσεις… Είναι και
θέμα εγωισμού…. Άσε, που και στα τηλέφωνα δεν απαντάει, πόσες φορές το άφησα να
χτυπάει… τίποτα… φωνή βοώντος εν τη ερήμω… Λες και έχω τον ανθρωποδιώχτη… να μη
με θέλει κανένας…
- Σε νιώθω καημένε μου…
- Τι με νιώθεις και τι με ξενιώθεις… Δεν με θέλει, δεν με
θέλει… Τόσες φορές στήσιμο και εγώ πού να βάλω μυαλό, εκεί… επιμένω… Μα τόσο
βλάκας πια…; Καιρός είναι να βάλω πλώρη για αλλού… Σε άλλα περιγιάλια… Να
ετοιμάσω θέλει τα μπαούλα μου και να την κάνω…
- Ήταν κανείς άλλος εκεί;
- Κανείς, απολύτως κανείς… και αυτό με κάνει και ανησυχώ…
Διότι κανονικά έπρεπε να ήταν και άλλοι εκεί… Είναι και άλλοι μνηστήρες… Ένα
σωρό κόσμος την ποθεί και την λαχταρά… Αλλά ως φαίνεται αυτή ανένδοτη… Αλλού
τσαχπινίζει…
- Είχαν πει ότι θα έρθει… Κάτι θα γίνει…
- Μπα μη νομίζεις… Δεν το πιστεύω… Πρώτα έλεγαν τότε μετά
είπαν το δεκατρία… μετά το γύρισαν και είπαν το δεκατέσσερα… και τώρα καθώς ερχόμουν
άκουσα κάποιον που το βροντοφώναζε ότι θα έρθει το δεκαπέντε… Δεν άντεξα κι
εγώ…
- Και τι έκανες;
- Του είπα πάρε πέντε… Άμα την δεις την ανάπτυξη, σφύρα μου
κλέφτικα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου