Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

ΜΑΡΙΑ ΞΥΛΟΥΡΗ | ΠΩΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΛΕΝΤΗΣ



Το μυθιστόρημα “Πώς τελειώνει ο κόσμος” της Μαρίας Ξυλούρη βρισκόταν στα χέρια μου από πολύ νωρίς. Κοντά δυο χρόνια τώρα. Κατά ένα μυστήριο και ανεξήγητο τρόπο είχε “χαθεί” στη βιβλιοθήκη μου. Στη συνέχεια, κατά τον ίδιο τρόπο εμφανίστηκε τις τελευταίες ημέρες και επιτέλους έπρεπε να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου στην συγγραφέα ότι θα το διαβάσω και θα της στείλω τα σχόλια μου. Την ίδια την είχα γνωρίσει το Νοέμβρη του 2012 στην παρουσίαση «Η γυναίκα της Βορινής Κουζίνας” της Ελένης Γκίκα που έγινε στον χώρο παρουσιάσεων των Εκδόσεων ΚΑΛΕΝΤΗΣ στη Γλυφάδα. Ελήλυθεν η ώρα… Προφανώς όλα ακολουθούν την μυστηριώδη διαδικασία της συγγραφής…
Πώς τελειώνει ο κόσμος. Είναι άραγε μια ερώτηση απορίας ή η συγγραφέας μας καλεί να βρούμε την απάντηση στο εσωτερικό του βιβλίου;  Και ποιανού κόσμου το τέλος επιδιώκουμε να μάθουμε; Και τι θέλουμε να μάθουμε; Τη συντέλεια του κόσμου;  Είναι ένα μυθιστόρημα καταστροφολογίας και επιστημονικής φαντασίας; Η συγγραφέας έχει διαφορετική άποψη, για το ποιος είναι ο κόσμος και ποιο μπορεί να είναι το τέλος του.
Ποιος είναι εν τέλει ο κόσμος της Μαρίας Ξυλούρη που θέλουμε να μάθουμε πώς τελειώνει; Είναι και ο δικός μας κόσμος; Ο δικός μας μικρόκοσμος που μας περικυκλώνει; Που προσπαθούμε κάθε στιγμή να τον αντιληφθούμε με απέραντα απεγνωσμένες προσπάθειες;
Μια μικρή σταγόνα ζωής είναι ο κόσμος μας. Ο κάθε δικός μας που έρχεται, κρυφοκοιτάζει να αντιληφθεί - άραγε τι; - και οσονούπω φτάνει στο τέλος του. Είναι ο κόσμος ο απέναντι που νυχθημερόν δέχεται ζωές γεμάτες απορία; Μήπως αυτός ο κόσμος που παραμένει και μετά το τέλος του δικού μας κόσμου; Άραγε για ποιόν κόσμο μιλάμε; Τη φωτεινή μέρα που μας χαμογελά καθώς διώχνει την προηγούμενη μιας θλιμμένης ιστορίας;

“Είχε διαβάσει κάποτε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό της σκόνης σ’ ένα σπίτι  είναι νεκρά κύτταρα των ενοίκων του. Σκέφτεται ότι αυτό που μοιάζει με βρομιά ή φθορά εδώ είναι τα νεκρά κύτταρα της Τασίας, η γυναίκα που έχει σκεπάσει το σπίτι της με χιλιάδες μικρά πτώματα του εαυτού της.”

Η Μαρία Ξυλούρη διεισδύει αγέρωχα στις ζωές των ηρώων της, βουλιάζει μαζί τους, τους γνωρίζει πολύ καλά, γνωρίζει τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους, τις αντοχές τους και τους αφήνει να αντιμετωπίσουν τον κόσμο τους, ηθελημένα ή αθέλητα να προσεγγίσουν τον θάνατο τους δίνοντας το τέλος που αυτοί θέλουν στο δικό τους κόσμο, ενώ παράλληλα ο άλλος κόσμος, ένα σωρό άλλοι κόσμοι συνεχίζουν και θα συνεχίζουν.
Η Μαρία Ξυλούρη οδηγεί τα βήματά μας στο δικό της κόσμο, ξεδιπλώνει τις απειροελάχιστες λεπτομέρειες της δικής μας ζωής και τις κάνει τεράστιες για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε – όσο μπορούμε να το καταφέρουμε – ποιος είναι ο δικός μας κόσμος, με ποια λύπη έρχεται η συντέλεια του, ποιος είναι ο δικός μας σκοπός και στόχος, ποιες λεπτομέρειες είναι αυτές που αλλάζουν την πορεία του και μας αφήνουν αδιάφορους ή μας κατατρέχουν μέχρι το τέλος του κάθε κόσμου.

“Μπορεί, σκέφτηκε η Φανή, κάθε μέρα να πεθαίνουμε κι από λίγο, αργά, ανεπαίσθητα, μέχρι που μια μέρα δεν μας έχει μείνει άλλος θάνατος να πεθάνουμε.”

Οι ήρωες του μυθιστορήματος έχουν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις, σχέσεις, προβλήματα,  λίγο πολύ γνώριμα για τον καθένα μας, είναι νεαροί στην ηλικία, οδηγούν τη ζωή τους με τα κρίματα και τις πληγές από τα παιδικά τους χρόνια, η οικογένεια παραπαίει μέσα σε μια προβληματική επικοινωνία, καταπιέζεται στην επαρχία, νιώθει μοναξιά στην πρωτεύουσα, επιβιώνει σε δύσκολα χρόνια.
Όλα αυτά σε ένα χρόνο που κοιτάει το σήμερα, αγναντεύει το παρελθόν, κρυφοκοιτάζει το μέλλον και αναρωτιέται. Τελικά ο χρόνος είναι ένα τίποτα και είναι τα πάντα;
Η Μαρία Ξυλούρη ζωντανεύει τους ήρωες της μέσα από μια άκρως λεπτομερή αφήγηση των κινήσεων τους και εμείς τους ακολουθούμε σαν παλιούς γνώριμους σε ένα οικείο μας περιβάλλον. Παρακολουθούμε τα πάντα γύρω τους, χάρη στην εύστροφη πένα της συγγραφέα που αφηγείται με μαεστρία και μεταμοντέρνα τεχνική την ιστορία της.
Πώς τελειώνει άραγε ο κόσμος; Μέσα από τον θάνατο για να συνεχίσει η ζωή;

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:

“Κάθε ζωή έχει μια αλυσίδα από τυχαίες διασταυρώσεις, ζωές που για λίγο περπατάνε πλάι σε άλλες ζωές επειδή αυτός ο κόσμος είναι μικρός και μας αναγκάζει ν’ ανασαίνουμε δίπλα δίπλα.”
Ο Ορέστης, η Φανή, ο Δημήτρης, ο Άκος, ο Φώτης και η Άννα ζουν στην ευθραυστότητα της νεότητας και τη ρευστότητα ενός κόσμου που δεν ευημερεί. Έξι ήρωες μυθιστορηματικοί όσο και αληθινοί προσπαθούν να ισορροπήσουν μέσα στην απαράβατη τάξη του κόσμου με μοναδική βεβαιότητα τη βαρύτητα και το θάνατο. Οι προσωπικές τους ιστορίες συνδέονται σαν θραύσματα για να κατασκευάσουν ένα παζλ σε αποχρώσεις του θρίλερ.
Μια ιστορία που αναπτύσσεται σαν σπείρα με κέντρο της την Άννα και τη μυστηριώδη εξαφάνισή της. Οι χρονικές εναλλαγές αποτυπώνονται στις σελίδες σαν ένα παιχνίδι μεταξύ μνήμης και λήθης, σαν ένας ανοιχτός διάλογος με την απώλεια, καθώς οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται σε μια περίεργη διαδρομή χωρίς αρχή και τέλος.
Σε ένα ολόκληρο σύμπαν που εμπερικλείει τον μικρόκοσμο όλων συνωστίζονται πρόσωπα, στιγμές, καταγραφές, ενδοσκοπήσεις, ευρήματα αλλά και δύσκολα ερωτήματα. Τελικά, μια αναπνοή λιγότερη, ένα βήμα ή ο έρωτας αλλάζουν το βάρος του κόσμου;

Η Μαρία Ξυλούρη γεννήθηκε το 1983 στην Κρήτη όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές (Ψυχολογία και ΜΜΕ). Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Rewind» (Καλέντης, 2009), ήταν υποψήφιo για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω» το 2010. Τον Δεκέμβριο του 2011 τιμήθηκε με μία από τις τρεις υποτροφίες συγγραφής που απονεμήθηκαν κατά τη διάρκεια του 1ου Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών, που διοργάνωσε το ΕΚΕΒΙ. Δεύτερό της μυθιστόρημα το «Πώς τελειώνει ο κόσμος» (Καλέντης, 2012)  που τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου ελληνικού μυθιστορήματος «The Athens Prize for Literature», του λογοτεχνικού περιοδικού «δέκατα» για τα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2012.
  






Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ 
των εφημερίδων 
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου