ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Πες μου, δηλαδή, αν έχεις το Θεό σου…

- Ό,τι θες… Τι θες να σου πω;

- Αν μπορεί να γίνονται όλα αυτά…

- Ποια παιδί μου, δεν με βοηθάς…

- Μπορώ να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο;

- Λογικά να το πας και σύμφωνα με το τι μας διδάσκει η εμπειρία το βλέπω λίγο δύσκολο, δεν μπορεί όλοι να είναι ευχαριστημένοι… Όλο και κάποιον θα ρίξεις για να ευχαριστήσεις κάποιον άλλον…

- Είδες που συμφωνείς; Ενώ κάποιοι άλλοι δεν συμφωνούν…

- Και ποιοι είναι αυτοί να πάμε να τους σπάσουμε το κεφάλι;…

- Όχι, προς Θεού, όχι βιαιότητες…

- Εντάξει έτσι το είπα, αλλά για πες μου… Γιατί τα έβγαλες αυτά; Τι το θες το χαρτί και  το μολύβι; Λογαριασμούς θα κάνεις;

- Μέσα έπεσες! Κοίτα να δεις τώρα… Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Δόση πρώτου δανείου…, δόση δεύτερου δανείου…, δόση τρίτου δανείου… δόση τέταρτου δανείου…

- Τόσα χρωστάς στις τράπεζες;

- Είσαι βιαστικός! Δόση ρύθμισης ΙΚΑ…, δόση ρύθμισης ΤΕΒΕ…, δόσης Εφορίας παλαιών, δόσης Εφορίας καινούριων…

- Για στάσου ρε φίλε, και ακόμη δεν βγήκες στο πεζοδρόμιο; Μπορείς και επιβιώνεις;

- Αμέ! Μπορώ!

- Και πώς τα καταφέρνεις;

- Απλό… δεν τα καταφέρνω… Δεν μένουν όλοι ευχαριστημένοι… Μένουν απλήρωτοι…

- Και τι θα κάνεις;

- Περιμένω να αυξηθούν οι δόσεις των ρυθμίσεων, να μπορώ να δίνω παντού. Για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Διαφορετικά… Ας περιμένουν! Θυμάσαι που το συζητούσαμε εδώ και κάμποσο καιρό να κάνουν αύξηση των δόσεων; Δεν κουνιόταν κανείς! Τώρα, σαν είδαν ότι δεν πάει άλλο, και οι κάνουλες έχουν στραγγίξει, όλοι τρέχουν και κάνουν δηλώσεις και ζητούν… Τώρα; Όψιμο το ενδιαφέρον… Είδαν φως και μπήκαν; Όταν ήταν σκοτάδια έπρεπε να έμπαιναν και να ζητούσαν. Τώρα θα ήμασταν κάπως καλύτερα. Θα δίναμε τόσο καιρό το κάτι τις μας, θα είχαμε πιο ανθηρή ψυχολογία, ένα χαμόγελο κάπως θα στεκόταν στα χείλη μας… Στραβό; Στραβό!

- Και τα ηρεμιστικά που τα πας; Τουλάχιστον να προλάβουμε να μην πέσουμε στα βαριά!