- Πιάσε χαρτί και μολύβι!
- Γιατί;
- Ρε, πιάσε σου λέω χαρτί και μολύβι!
- Κομπιουτεράκι δεν γίνεται;
- Γίνεται… αλλά να το παιδέψουμε λίγο το πράγμα! Να έχουμε
πανοραμική εικόνα!
- Ποιο πράγμα;
- Να τα βάλουμε κάτω, ποιος χρωστάει, που χρωστάει…
- Καλά, κάτι μας είπες... Όλοι χρωστάνε…
- Αμ, δε! Νομίζεις ότι όλοι οι Έλληνες χρωστάνε; Σε
γελάσανε! Χρωστάνε όσοι… άντε να μην πω…
- Πάλι, ένα δίκιο το έχεις…
- Αλλά δεν εννοώ εμάς… Μιλάω για τους απέξω… Άσε εμάς… εμείς
την μοίρα μας την ξέρουμε πια… Ύπνο βαθύ κοιμόμασταν τις τελευταίες δεκαετίες…
- Και για ποιους μιλάς;
- Όλους αυτούς που μας δανείζουν… Τις άλλες χώρες εννοώ που
μας δανείζουν…
- Τι; Χρωστάνε κι αυτές;
- Αυτές είναι που χρωστάνε! Χρωστάνε περισσότερα από μας…
- Αμάν ρε!... Για στάσου, ρε! Αφού χρωστάνε, που βρίσκουν τα
λεφτά και μας δανείζουν;
- Α! Είναι πολύ απλά τα πράγματα, για αυτό σου λέω πιάσε
μολύβι και χαρτί…
- Είμαι όλος αυτιά!
- Το παιχνίδι είναι απλό… Από τη μια χρωστάνε, αλλά από την
άλλη μπορούν να δανείζονται με μικρότερο επιτόκιο από ότι μας δανείζουν εμάς!
- Άρα;
- Άρα;
- Άρα κερδίζουν από μας!
- Έλαααα!
- Δηλαδή… άμα συνεχίζουμε εμείς να δανειζόμαστε αυτοί
συνεχίζουν και κερδίζουν!
- Αμέ!
- Και γιατί δεν δανειζόμαστε κι εμείς από κει που
δανείζονται κι αυτοί!
- Αααα! Όλα κι όλα, εμείς δεν μπορούμε, είμαστε τα μαύρα
πρόβατα της όλης ιστορίας!
- Και γιατί δεν ρίχνουμε ένα βάψιμο. Να ρίξουμε μια βαφή να
αλλάξουμε τρίχωμα!
- Πάει τώρα πια! Πέταξε το πουλάκι!
- Και για όλα αυτά, φταίει ένα πουλάκι;
- Μη σου πω και δύο και τρία και τέσσερα…
- Τι; Πουλάκια;
- Και πέντε…
- Είπα κι εγώ… είναι τα
παιδιά του Πειραιά! Εδώ μου λες ότι μπορεί να είναι και πέντε! Άρα δεν
μπορεί να είναι σαν τα παιδιά του Πειραιά!
- Ναι! Αυτά είναι τέσσερα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου