Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Βαρέθηκα πια!
- Αμάν, βρε παιδί μου, στην ηλικία σου και βαρέθηκες! Τι θα κάνεις αργότερα;
- Πότε αργότερα;
- Αργότερα… όταν θα περάσουν τα χρόνια, όταν θα γίνεις μεσήλικας…, όταν θα γίνεις περισσότερο από μεσήλικας…!
- Είσαι πολύ ευγενικός!
- Πάντα!
- Τότε δεν θα βαριέμαι!
- Και τώρα γιατί;
- Με αυτά που ακούω για πολλοστή φορά…, για χιλιοστή φορά…, για νιοστή φορά…!
- Και τι είναι αυτό που σε ζαλίζει τόσο πολύ;
- Πες το ψέματα! Τέτοια ζάλη! Τα ίδια και τα ίδια! Μια ποικιλία, για αλλαγή, βρε αδερφέ, να πούμε ότι η ζωή δεν είναι μονότονη, να χαμογελάσουμε λίγο…
- Για πες, για πες…
- Πόσο να σου πω… Πότε άρχισε η κρίση… δεν έχει καμιά πενταετία το λιγότερο;
- Πάνω κάτω…
- Τόσα χρόνια…
- Τι τόσα χρόνια, ρε; Θα με σκάσεις… Τι θες να πεις;
- Πόσες φορές δεν ακούσαμε στράγγισαν τα ταμεία, δεν έχουν λεφτά τα ταμεία, δεν υπάρχουν λεφτά για τους μισθούς, δεν υπάρχουν λεφτά για τις συντάξεις, τον επόμενο μήνα δεν θα πληρωθούν οι συντάξεις… και να σου ένας πανικός… τι θα γίνει… θα πεινάσουμε… να μας λυπηθεί ο Θεός, και να σου τα υπογλώσσια μέχρι εκείνη την ημέρα που καταφθάνει η σύνταξη και ανθίζουν τα χαμόγελα και να σου οι μεγαλόσταυροι και οι ευχαριστίες στον Μεγαλοδύναμο που δεν άφησε στο έλεος της πείνας και της δυστυχίας τους κακόμοιρους συνταξιούχους. Και να, ένας βαθύς αναστεναγμός μέχρι τον επόμενο μήνα, και να σου πάλι οι παρακλήσεις προς τον Ύψιστο μέχρι την μεγάλη μέρα…
- Σα να έχεις ένα δίκιο… Τώρα που το λες…
- Και τι γίνεται στο τέλος; Ένα άγχος, μια απόγνωση, μια δακρύβρεχτη ελληνική ταινία και μια λύτρωση στο τέλος…
- Και γιατί όλα αυτά;
- Για το τελικό ευχαριστώ, για την ανακούφιση, για την βαθιά υπόκλιση, για το χειροφίλημα, ρε γαμώτο!




  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου