ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Δεν σε βλέπω ευχαριστημένο!

- Γιατί, θα ‘πρεπε;

- Έ, όσο να πεις είναι μια επιτυχία!

- Τι επιτυχία δηλαδή;

- Δεν σου λέω για το τι μπορεί να προκύψει, αλλά μόνο ότι το ποσοστό ήταν αρκετά υψηλό από μόνο του δηλώνει κάτι…

- Κοίτα να σου πω… Δεν μπορώ να πω τίποτα ακόμη… Θα δείξει…

- Ο κόσμος, ρε, το έριξε στον χορό… Χαμογέλασε…

- Καλά, δεν λέω… Και τι περιμένεις; Θα αλλάξουν όλα; Έτσι εύκολο είναι;

- Άμα είναι να πιστεύουμε ότι θα αλλάξουν όλα και οι δανειστές θα μας παρακαλούν να μας δώσουν δάνειο, είμαστε για τα μπάζα. Δεν είπαμε κάτι τέτοιο. Θα είναι αφελής όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο…

- Εσύ τι λες; Δεν υπάρχει κανείς να πιστεύει κάτι τέτοιο;

- Τι να σου πω τώρα;

- Εγώ σου λέω ότι υπάρχει. Έχουμε δρόμο μπροστά μας!

- Και τι να κάνουμε τώρα; Δεν μπορούμε να μπούμε στο μυαλό του καθενός! Ο καθένας λειτουργεί όπως θέλει… Το θέμα είναι άλλο…

- Ποιο;

- Να μπορέσουμε να καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Τα μέτρα και τα βάρη θα συνεχίσουν αλλά κάπου να μπορεί, βρε αδερφέ, να φανεί ένα φως, έστω μια υποψία πυγολαμπίδας ότι κάτι, κάποια στιγμή, θα αλλάξει, να πάρουμε μια ανάσα. Θα είναι διαφορετικά τότε, θα κάνεις υπομονή, θα τρέξεις διαφορετικά, θα υπομένεις διαφορετικά, ο πόνος θα είναι γλυκός, θα έχει μια υποφερτή υπομονή γιατί θέλεις να δεις το φως να μεγαλώνει, να θεριεύει…

- Και ποιος δεν το θέλει αυτό;

- Και δεν μετράμε με ποιο τρόπο μπορεί να το καταφέρουμε, αν το καταφέρουμε. Πρέπει όλοι μαζί, έτσι κι αλλιώς, να προχωράμε μπροστά…

- Είθε!

- Και αυτό το όχι ίσως είναι ένα καλό χαρτί…

- Καλό χαρτί μπορεί να είναι… Υπόψη όμως ότι τα χαρτιά καίγονται πολύ εύκολα…

- Αμάν, αμάν, αυτή η γρουσουζιά σου!