Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

ΘΕΑΤΡΟ ΜΩ : "Ο Αρχιμήδης και ο Μύρης" | γράφει ο Βασίλης Μόσχης

Θέατρο Μω
“Ο Αρχιμήδης και ο Μύρης”

Τα παραμύθια είτε ως βιβλία είτε ως θεατρικά έργα είναι ευρέως γνωστό ότι είναι για παιδιά, τα μικρά παιδιά. Μέγα λάθος! Από το παραμύθια πηγάζουν οι μεγαλύτερες αλήθειες. Από τις παιδικές αφηγήσεις ξεπηδούν μηνύματα που θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά. Και οι μεγάλοι; Είναι γνώστες αυτών των μηνυμάτων και δεν χρειάζονται ιδιαίτερη μύηση; Έχει τελειώσει η εκπαίδευση τους και δεν χρειάζονται περαιτέρω εξάσκηση για άμεση χρήση; Μέγα λάθος και πάλι!
Το παιδικό θέατρο είναι και για τους μικρούς και τους μεγάλους. Το παιδικό θέατρο λανθασμένα ονομάζεται έτσι. Το θέατρο είναι θέατρο. Για μικρούς και μεγάλους. Είναι το ίδιο. Λειτουργεί εξ ίσου δυναμικά και στους μικρούς αλλά και στους μεγάλους θεατές.

Είχαμε την τύχη να απολαύσουμε πριν από μερικές μέρες, μικροί και μεγάλοι, την παράσταση του Θέατρου Μω “Ο Αρχιμήδης και ο Μύρης” που βασικά λόγω των ημερών απευθυνόταν στους μικρούς του φίλους. Αποδείχτηκε όμως ότι ήταν μια παράσταση και για τους μεγάλους. Μπορεί να φαίνεται παράξενο σε έναν ενήλικα και να “δυσανασχετεί” όταν οι ήρωες του έργου είναι ζωάκια και μιλούν με ανθρώπινη φωνή. Και λοιπόν; Μέσα στα παραμύθια κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες που απευθύνονται και στους μικρούς και στους μεγάλους.
 Ο Αρχιμήδης είναι ένας γεροπαράξενος που ζει μόνος του σε ένα σπίτι στο χωριό έχοντας για παρέα τον Μύρη, ένα γάτο που τον ακολουθεί πάντα και άλλοτε του προκαλεί το γέλιο και άλλοτε τον εκνευρίζει, και την Τζένη, μια τσαχπίνα κότα.
Είναι παραμονή Χριστουγέννων  και ο Αρχιμήδης σπάει το πόδι του και δεν μπορεί να ασχοληθεί με την προετοιμασία του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού.
Έτσι, ξεκινά μια σειρά περιπετειών και καυγάδων, διότι χωρίς φαγητά και γλυκά πως είναι δυνατόν να γιορτάσουν; Και χωρίς χριστουγεννιάτικο δέντρο; Αλλά ποιος μπορεί να τα προετοιμάσει όλα αυτά; Θυμώνει ο Μύρης και εξαφανίζεται, αλλά όποιος αγαπά επιστρέφει ειδικά όταν έχει να αντιμετωπίσει κινδύνους στο βουνό.
Τώρα φαίνεται ποιοι είναι οι καλοί γείτονες! Ο Επαμεινώνδας φτυαρίζει το χιόνι  από την είσοδο του σπιτιού αν και δεν συμπαθούσε και πολύ τον Αρχιμήδη. Η κότα τελικά συμπληρώνει κι αυτή το χριστουγεννιάτικο τραπέζι με τα αυγά της. Καταφέρνουν και στήνουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τέλος καλό, όλα καλά!
Συγκινητική η σκηνή με την ανταλλαγή των δώρων, διότι η ουσία δεν είναι στο τι περιέχει το δέμα… Είναι η χαρά, είναι η χειρονομία της προσφοράς  όποια κι αν είναι αυτή. Ένα χαμόγελο, μια απλή προσφορά αυξάνει την αδρεναλίνη της χαράς και της ευτυχίας.
Η Τίνα Ιωαννίδου απολαυστικότατη στο ρόλο του γάτου Μύρη, κυριάρχησε πάνω στη σκηνή προκαλώντας τη συμμετοχή των μικρών θεατών. Απολαυστική η ατάκα που ακούστηκε από την πλατεία “μα τι γκρινιάρα γάτα που είναι;”
Ο Κοσμάς Χατζηιωαννίδης στο ρόλο του Αρχιμήδη, χαρακτηριστικός τύπος του ηλικιωμένου που γκρινιάζει αλλά και με ξέχειλα συναισθήματα, μας συγκίνησε. Ο Τόμμυ Παπανικολάου απέδωσε με ειλικρίνεια το ρόλο του γείτονα  με τη διασκεδαστική του προφορά, και του πονηρού κουναβιού στο βουνό.
Η Έλενα Χρηστίδου, διασκεδαστική στο ρόλο της Τζένης, πιστεύουμε ότι έχει πολλά να προσφέρει στην πορεία.
Δυναμική νότα στην όλη παράσταση η παρουσία ζωντανής ορχήστρας με τη Μαρίκα Φωτοπούλου (βιολί) και τον Κώστα Καψάλη (κιθάρα).
Τα σκηνικά της Καλλιόπης Γιαμούζη έδιναν την απαιτούμενη θαλπωρή ενός σπιτιού στο χωριό καθώς επίσης ωραίο και το σκηνικό του βουνού.
Ωραία και με φαντασία τα κοστούμια της Νίτσας Ξανθοπούλου
Το μακιγιάζ επιμελήθηκε η Τζοβάνα Αλεβιζοπούλου.
Η σκηνοθεσία γοργή και ζωντανή ανήκει στον Κοσμά Χατζηιωαννίδη ο οποίος μας παρουσίασε μια άρτια δεμένη παράσταση.
Ευχόμαστε να δούμε κι άλλες επιτυχημένες παραστάσεις από το Θέατρο Μω και όχι μόνο. Από όλες τις θεατρικές ομάδες της πόλης. Γιατί το θέατρο είναι ζωή, ειδικά σήμερα!




Από τη στήλη 
ΘΕΑΤΡΟ
της εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου