Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Γλυκερία Γκρέκου | Κούντου λούνα βίνι! | Εκδόσεις ΔΙΑΠΛΟΥΣ

(Από την παρουσίαση στο βιβλιοπωλείο ΝΕΣΤΩΡ)
Κούντου λούνα βίνι!
Πότε ήρθε το φεγγάρι!
“Μόνο που τα βλέπω χρωματιστά…. Όχι, όχι δεν έγινα άγγελος ακόμη, έτσι δεν ήταν στην ταινία; Όταν ο άγγελος του Βέντερς έβλεπε ανθρώπους και αντικείμενα με χρώμα, αυτό σήμαινε πως βρισκόταν για λίγο σε ανθρώπινη υπόσταση. Όχι, όχι, δεν έφυγα ακόμα, εδώ είμαι και παλεύω…
Είπα χρώματα και θυμήθηκα τα καλοκαίρια στο χωριό του παππού μου. Τα χρωματιστά χρόνια της ζωής μου!
Τι συναισθήματα, τι ευτυχίες κρύβει αυτή η φράση! Τα χρωματιστά χρόνια του Παυλου Οικονόμου ήταν πάνω στο βουνό. Με τις όποιες ελλείψεις του, με τα λιγοστά πράγματα, με το φως να τελειώνει μόλις βραδιάζει. Με λίγο δήθεν πολιτισμό. Αμέτρητες εικόνες από ένα παρελθόν που έφυγε, ένα παρελθόν που χάσαμε που ξέχασε τις ανέμελες ώρες της ζωής κουβαλάει τα τραύματα που φέρνει το φεγγάρι στο απορημένο βλέμμα μας. Η συγγραφέας μας παρουσιάζει ένα κείμενο πλημμυρισμένο από χρώματα, αρώματα και γεύσεις της εποχής, νοσταλγικές στιγμές που σου λείπουν και αναρωτιέσαι τώρα πόσο υποκειμενικός είναι ο πολιτισμός, ο κάθε πολιτισμός. Διαφέρει από άτομο σε άτομο, από εποχή σε εποχή!  Πόσο διαφορετικό το φλερτ τότε και τώρα! Τότε υπήρχε, σήμερα απουσιάζει! Δεν υπάρχει! Είναι ο πολιτισμός που μας κρύβει πολλές εκπλήξεις ακόμη; Ένας πολιτισμός που μπορεί να αποπλανήσει την ταυτότητα μας γιατί είναι πιο δυνατός από τις αντοχές μας;
Η υπέροχη ζωή στο Λιβάδι, και στο κάθε Λιβάδι, την υπέροχη ζωή που δεν υπάρχει πια γιατί ακολουθήσαμε μια άλλη και ξαφνικά βρεθήκαμε όχι να αναρωτιόμαστε αλλά να κραυγάζουμε πότε ήρθε το φεγγάρι; Και όχι με θαυμαστικό αυτή τη φορά αλλά με ένα τεράστιο ερωτηματικό.
Μέχρι το τελευταίο φεγγάρι…

Ο ήρωας της Γλυκερίας Γκρέκου, ο Παύλος Οικονόμου, υπουργός, προκαλεί ο ίδιος ατύχημα μη μπορώντας να αντέξει το βάρος του ροζ σκανδάλου μετά τη διαρροή πληροφοριών και φωτογραφιών στις εφημερίδες από τη γραμματέα του με την οποία είχε ερωτική σχέση. Πλήρης εκδίκηση μετά την απόφαση του υπουργού να επιστρέψει και πάλι στην οικογενειακή εστία. Η γραμματέας του άτομο άκρα φιλόδοξο βλέπει ότι κάτι χάνει, τα πράγματα δυσκολεύουν για αυτήν  και αποφασίζει πλέον να τον εκδικηθεί. Ήδη από το παρελθόν της ξέρουμε ότι κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι της για να αναρριχηθεί όσο το δυνατόν υψηλότερα. Χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς όρια.

Ο Παύλος Οικονόμου βρίσκεται στο δωμάτιο του νοσοκομείου σε κρίσιμη κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν να γίνει όποια εκτίμηση για την πορεία της υγείας του. Βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου και υποσυνείδητα βλέπει να περνούν από μπροστά του όλα τα γεγονότα και οι στιγμές της ζωής του αλλά και των μελών της οικογενείας του. Όλες οι ζωές των ανθρώπων του εδώ και εκατό χρόνια.  Ταξίδια του νου, ταξίδια της σκέψης, ταξίδια της καρδιάς, ταξίδια στην Αλεξάνδρεια, στην Αθήνα, στη Λάρισα, στο Κρούσοβο, στο Λιβάδι… Εκείνες τις στιγμές που όλη σου η ζωή, όλο το παρελθόν σου περνάει μπροστά από τα μάτια σου σαν κινηματογραφική ταινία και ξαναζείς για δεύτερη και τελευταία φορά ίσως, όλες σου τις στιγμές, πικρές και γλυκές, δυσάρεστες και χαρούμενες. Ζωντανεύουν  μπροστά του στιγμές και γεγονότα που έχουν σημαδέψει τη ζωή του αλλά και τον ίδιο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του.
Μικρό παιδί, τι να καταλάβει γιατί λείπει ο πατέρας του από τη ζωή του; Τι να καταλάβει τι αποφασίζουν οι μεγάλοι; Πόσες φορές ήθελε να πει «θα το πω στον πατέρα μου και θα δεις εσύ» “Αφού δεν έχεις πατέρα είναι φυλακή” Που να ξέρει ότι όλα εξαρτιόταν από ένα «ναι». Μόνο μια λέξη! Τι να καταλάβει; Ποιος να του εξηγήσει; Αλλά και πάλι; Μια εμφυλιοπολεμική κατάσταση που τόσο ταλαιπώρησε τη χώρα. Και ίσως συνεχίζει να την ταλαιπωρεί. Ιδεολογίες και ακρότητες που βαραίνουν την ιστορία του τόπου.
Η Γκρέκου αποπειράται και το πετυχαίνει να μας παρουσιάσει τα ιστορικά γεγονότα βλέποντας τα από κάτω. Έτσι όπως την έζησε ο έλληνας στην καθημερινότητα του, όχι την ιστορία των βιβλίων, των ανακοινώσεων και των προκηρύξεων. Την καθημερινότητα του απλού λαού, γιατί δυστυχώς ο λαός είναι αυτός που ταλαιπωρείται πάντα σε κάθε κακή στιγμή της.
Πόσος είναι ο χρόνος μέχρι να έρθει το φεγγάρι στη ζωή των ανθρώπων; Γιατί να μην είναι ένα πανηγύρι χαράς και αγαλλίασης, μια αναίμακτη χαρούμενη θυσία στο δώρο της ζωής; Ο χρόνος τρέχει αδυσώπητα για να βρεθεί τελικά αντιμέτωπος με το ερώτημα , την απορία Πότε ήρθε το φεγγάρι! Με θαυμαστικό όχι ερωτηματικό! Όπως στον τίτλο του βιβλίου. Γιατί το θαυμαστικό περιέχει το ξαφνικό, τον αναστεναγμό της απορίας!
Αν αναζητήσουμε υπαρξιακές αγωνίες θα βρούμε διάσπαρτες πολλές, Είναι πάμπολλες οι στιγμές που αποφάσεις και ενέργειες καταλήγουν στο μονοπάτι που οδηγεί στο χαρούμενο πανηγύρι της ζωής.
Και εδώ έχουμε δυο συνομιλίες που έρχονται αντιμέτωπες. Το παρόν και το παρελθόν! Πόσο αντίθετες! Η λογική ακολουθεί το χρόνο που τρέχει. Ο χρόνος που αλλάζει συνήθειες, σκέψεις, στόχους και επιθυμίες.
Τι απομένει στο τέλος;
Τι θέλουμε να απομείνει;
Ο αργός ρυθμός, το ξένοιαστο βλέμμα, το γλυκό σκίρτημα, η απαλή κίνηση του φρέσκου αέρα πάνω στο βουνό, τα αργά βήματα που αφήνουν τα ευτυχισμένα χνάρια τους στο παρελθόν για να γευτούν ένα ευτυχισμένο μέλλον.
Σας αφήνω να ανακαλύψετε μόνοι σας τις υπέροχες στιγμές  από την καθημερινή ζωή του χωριού που τόσο γλαφυρά περιγράφει η Γλυκερία. Δεν θα ήθελα να χάσετε την ευχάριστη έκπληξη όταν θα το διαβάζετε. Υπάρχουν τόσες, αμέτρητες λεπτομέρειες αποτέλεσμα σίγουρα μεγάλης έρευνας που έχει κάνει. Και θα τις απολαύσετε γιατί η Γλυκερία έχει την ικανότητα να μας παίρνει από το χέρι και να μας πηγαίνει από το Κιόσκι στον Πλάτανο της πλατείας για να δροσιστούμε από το νερό της βρύσης. Και μετά γιατί όχι μια εκδρομή στην Αγία Τριάδα. Η ζωή στο Λιβάδι ακόμη και σήμερα αν και διαφορετικό είναι must όπως λέμε σήμερα στην ελληνική. 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου