ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης

Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά!

Θα μου πεις τόσο καιρό τι κάνουμε; Δε μιλάμε σοβαρά; Αστειευόμαστε; Όπως θέλει μπορεί να το πάρει ο καθένας. Διότι σου λέει μια σταθερότητα δεν υπάρχει. Είμαστε πτωχοί ή δεν είμαστε; Γιατί να ζούμε μέσα στην άγνοια; Δεν πρέπει να ξέρουμε;

Την γλυτώσαμε τη χρεοκοπία ή όχι; Πώς θα πορευτούμε από εδώ και πέρα; Ως πτωχοί του Βύθουλα ή ως παλαιοί κάτοικοι του Κολωνακίου; Πρέπει να ξέρουμε για να πράττουμε αναλόγως. Τι συμπεριφορά και απόψεις να κρατήσουμε; Να έχουμε το αγέρωχο ύφος της ανεμελιάς ή να πάμε να χαντακωθούμε μέσα, μέσα βαθιά;

Διότι εδώ που τα λέμε αν είμαστε πτωχοί – Θεός φυλάξοι! – δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε με τα λακόστ μπλουζάκια. Θα μου πεις είναι απομεινάρια μιας άλλης εποχής, θα τα πετάξουμε; Τι να φορέσουμε μετά; Να πάμε να αγοράσουμε από τη λαϊκή;. Αλλά δεν σηκώνει πλέον η τσέπη μας ούτε τη λαϊκή να αντικρύσει!

Ό,τι έχουμε πλέον. Και ας είναι και λακόστ! Απομεινάρια μιας παλαιάς κραταιάς αυτοκρατορίας. Ξεπεσμένοι αριστοκράτες μιας πρώην ευδαίμονος εποχής! Θα ‘χουμε να λέμε στα εγγόνια μας ιστορίες για παλιές βεγγέρες και ασύστολα ψεύδη!

Μαζεμένοι όλοι γύρω από το μαγκάλι, με απλωμένα τα χέρια να ζεσταθούν από τα πυρακτωμένα κάρβουνα, θα λέμε ιστορίες για τα περασμένα μέχρι να έρθει η ώρα για ύπνο. Και δεν θα βλέπουμε τηλεόραση επειδή, ή δεν θα υπάρχει ηλεκτρικό γιατί θα μας το έχουν κόψει, ή επειδή η παλιά έχει χαλάσει προ πολλού και δεν θα έχουμε λεφτά για να αγοράσουμε καινούρια.

Ακραίο σενάριο; Μακάρι να ‘ναι, αλλά ας κρατήσουμε και μια πισινή. Διότι ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται σε αυτή τη ζωή. Όλα είναι πιθανά. Μην πέσουμε ξαφνικά από τα σύννεφα και γκρεμοτσακιστούμε σε κανένα βράχο.

Αν καταλήξουν διαφορετικά τα πράγματα τότε σημαίνει ότι είχαμε το κοκαλάκι της νυχτερίδας και βγήκαμε από τα μαύρα σκοτάδια – λίγο απίθανο! – ή κάπου υπήρχαν λεφτά και τα κουτσοφέραμε και τα κουτσοβολέψαμε.  Είχαμε κάνει το κουμάντο μας και επιβιώσαμε. Τίνι τρόπω; Να ‘ναι καλά οι καταθέσεις!

Γεγονός είναι πάντως, εδώ και χρόνια, με το σταυρό στα χέρια δεν είδε κανείς χαΐρι και προκοπή. Τραβιόταν σαν λάστιχο και νόμιζε ό,τι ζούσε. Μέχρι προχτές που αντιλήφθηκε ότι πήρε παράταση.

Αλλού τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες!