Αλί και τρισαλί και εφτά φορές αλίμονο!
Που βαδίζουμε; Πού πάμε ωσάν τους κλέφτες και τους
αρματολούς ψηλά στους πέρα βράχους; Ποια μοίρα μας νανούρισε και τι τραγούδια
ξεστόμισε το βρωμερό της στόμα; Ωιμέ!
Μήπως από σύμπτωση γεννήθηκε η αρχαία τραγωδία στα
λιθόστρωτα καλντερίμια του χωριού μας; Μήπως επίτηδες ο Αιγέας βούτηξε στα
γαλανά νερά των θαλασσών μας και έκανε το θαλασσινό αεράκι αλαφροΐσκιωτο να
χάνεται στην σπηλιά μαζί με την Αστέρω;
Πού να σταθούμε; Σε ποια άκρη, ποιου βράχου να ξαποστάσει το
κουρασμένο μας μυαλό;
Τι είναι αυτά που ακούμε; Ποιοι ξεδιάντροποι άνεμοι τα
φέρνουν και συνεχίζουν τα παιχνιδίσματα ανάμεσα στα φυλλώματα, πεταρίζοντας
υποσχέσεις ότι οσονούπω πλησιάζει η άνοιξη και θα πρασινίσει πάλι η γη;
Σε ποια άκρη της θάλασσας να απιθώσουμε το ταραγμένο μας
μυαλό; Να το πάρει ένα κύμα και να το ταξιδέψει σε άλλες μακρινές και
ταραγμένες θάλασσες και ωκεανούς! Να το βουλιάξει στα βαθιά νερά, μέχρι τα
τάρταρα και να μείνει εκεί ήσυχο και ήρεμο…
Ζούμε σε ένα γοητευτικό περιβάλλον που - δόξα τον Πανάγαθο
- δεν μας αφήνει να πλήττουμε. Η μια
έκπληξη πάνω στην άλλη. Διότι η πλήξη είναι αυτή που οδηγεί τον Έλληνα να πάρει
την κάτω βόλτα! Και τον αφήνει να περιφέρεται στα βαθιά σκοτάδια του λυκόφωτος…
Αλλά πόσο πια να αντέξουμε να βλέπουμε, να ακούμε, να
διαβάζουμε; Τόσες αντοχές πια έχουμε; Ακόμη βαστάμε γερά; Ναι, βαστάμε γερά,
διαφορετικά δεν θα υπήρχε κανείς κάτοικος σε αυτήν την ευδαίμονα χώρα. Θα
είχαμε πάρει των ομματιών μας και θα τραβούσαμε για άλλες παραλίες μαζί με το
κουβαδάκι μας!
Δεν μας μένει πια, παρά να σαν άλλος Οδυσσέας να ζητήσουμε
να μας σφραγίσουν τα αυτιά για να μην ακούμε τίποτα. Ίσως έτσι θα ήταν
καλύτερα. Για να διατηρήσουμε την ψυχική μας κατάσταση στο επίπεδο του μηδέν!
Και την ακουστική μας δεινότητα κάτω του μηδενός.
Έτσι κι αλλιώς δεν χάνουμε τίποτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου