Ωραία! Τέλεια! Καταπληκτικά!
Έχουμε εκλογές κατά Απρίλη μεριά. Τι άλλο πια να ζητήσουμε;
Το στοιχείο μας. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς εκλογές; Γι’ αυτό δε ζούμε, τάχα;
Δώστε μας εκλογές και πάρτε μας την ψυχή.
Θα γεμίσουν πάλι τα καφενεία με τις ατελείωτες συζητήσεις
μέχρι αργά το βράδυ. Θα απολαμβάνουμε τα ντιμπέιτ των αρχηγών στις οθόνες μας,
θα μας συναρπάσει το ατελείωτο κυνηγητό των υποψηφίων, και φυσικά θα
αισθανθούμε μια αγαλλίαση ακούγοντας τα προγράμματα που θα ανακοινώσουν με
περηφάνια τα κόμματα προς άρσιν πάσης παρεξηγήσεως!
Γι’ αυτές τις μικρές στιγμές ζούμε, που θα δώσουν χαρά και
ζωντάνια στη χαροκαμένη μας ζωή. Να τρέξουμε, να καυγαδίσουμε, να υποστηρίξουμε
και εναγωνίως να καιροφυλακτούμε τη βραδιά των αποτελεσμάτων τι έκανε το δικό
μας κόμμα. Για να γελάσει το πικραμένο μας χείλι. Να πάρει ένα κανονικό ρυθμό η
ατσούμπαλη αρρυθμία της καρδιάς μας.
Διότι μετά τη χθεσινή βραδιά πρέπει να βάλουμε σε τάξη τη
ζωή μας. Και ήδη, ανασκουμπωθήκαμε. Έπεσαν διαγραφές, - ανεπιστρεπτί; Αερίσαμε την πλατεία για να επανέλθει ο
αττικός ουρανός στα ίσα του, τα χρηματιστήρια πήραν την ανιούσα, ως και τα
ασιατικά τοιαύτα, το ευρώ σκαρφαλώνει για να απολαύσει το δροσερό αεράκι των
ορέων. Μια ηρεμία επανήλθε. Εκτός συνόρων πάντα. Εντός των τειχών, άρτος και
θεάματα. Γιατί, τι είναι η ζωή χωρίς εκλογές;
Ένα τίποτα!
Τι νομίζετε περιμένει ο θείος Αφεντούλης; Τις εκλογές. Μόλις
θα το μάθει θα περιλάβει την ερίτιμο συμβία του, κυρία Πολυτίμη, σε
βαθυστόχαστες αναζητήσεις του πολιτικού γίγνεσθαι. Και θα τα ξεψαχνίσει μέχρι
τελευταίας ρανίδας της φαιάς ουσίας του.
Και εμείς όλοι οι υπόλοιποι, οι απόμακροι Αφεντούληδες θα
ζήσουμε το όνειρο της μιας και μοναδικής στιγμής, γιατί στιγμή θα είναι όλη
αυτή η μακρόσυρτη πορεία προς τις κάλπες. Και να ευγνωμονούμε το Θεό που
υπάρχει και αυτή. Διότι έστω και για λίγο θα βάλουμε στην άκρη τα οράματα της
άτακτης χρεοκοπίας που θα συνεχίζει να ταλανίζει τις κουρασμένες μας ψυχές. Θα
απολαύσουμε το ταξίδι της μεγάλης μας ευτυχίας που τόσο απλόχερα μας δίνει η
παντοδυναμία του ψηφοφόρου.
Θείε Αφεντούλη πόσο ακόμη θα μουλιάσει αυτή η ριμάδα η
σανίδα;
Βγάλ’ την, επιτέλους!
ΥΓ. Ο θείος Αφεντούλης και η κυρία Πολυτίμη είναι ήρωες του
καθημερινού χρονογραφήματος της εφημερίδας, και …όχι μόνο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου