Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



Και συ χαμένη μου πατρίδα μακρινή…
Με ένα αγωνιώδες βλέμμα να μοιράζεται στην πατρίδα και σε μια άλλη χώρα. Ξαφνικά, όπως παλιά. Άλλα χρόνια, άλλες καταστάσεις. Τότε μια χώρα που προσπαθούσε να ορθοποδήσει γλιστρώντας μέσα από δυο πολέμους, τώρα μια χώρα που προσπαθεί να γλιστρήσει από μια περίοδο ευμάρειας και πλούσιου καταναλωτισμού. Διαφορετικές αιτίες, ίδια αποτελέσματα. Μια πατρίδα που διώχνει και πάλι τα παιδιά της. Ίσως γιατί βιαστήκαμε να την διώξουμε εμείς πιο μπροστά. Μια πατρίδα που λαχταράμε, λατρεύουμε και περηφανευόμαστε με το δικό μας ιδιόμορφο τρόπο. Ίσως εγωιστικό, ίσως ανίδεο, ίσως χλευαστικό.
Χιλιάδες οι νέοι μετανάστες. Που έφυγαν, που θα φύγουν, που θέλουν να φύγουν. Μια πατρίδα που δεν προσφέρει πια, δεν ζει, δεν αναπνέει. Και ίσως αργότερα θα ασφυκτιά ακόμη πιο πολύ μέσα στους καπνούς και στις σκόνες μιας θλιμμένης παραζάλης…
Αλλά γιατί να μείνουν εγκλωβισμένοι; Φτωχοί μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα; Κοινός στόχος η επιβίωση που η γλυκιά και αγαπημένη πατρίδα δεν προσφέρει πλέον. Μια καταδίωξη που απειλητικά σπρώχνει, διώχνει και απειλητικά στέκεται και κραυγάζει…
Διότι αρκετά πλέον… Πατρίδα δεν είναι μόνο ούτε οι κάμποι, ούτε τα άσπαρτα ψηλά βουνά, ούτε ο ήλιος της που χρυσολάμπει…
Κυρίως είναι οι άνθρωποι της, η σκέψη τους, οι ενέργειές τους… Είναι η θέλησή τους να ζωντανέψουν την πατρίδα. Να την βάλουν κάτω, να τη στολίσουν, να την ομορφύνουν, να τη μορφώσουν και να τη δείξουν περήφανα στα πέρατα του κόσμου. Από μόνη της δύσκολα να τα καταφέρει. Αλλά δυστυχώς…
Δικαίως ή αδίκως εξακοντίζονται χλευαστικές γνώμες εναντίον μας; Ποιος τάχα να ξέρει; Δεν είναι η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως; Σιγά σιγά θα το πιστέψουμε και εμείς. Και θα σταθούμε, το ίδιο, αθώοι και ένοχοι μπροστά στην τιμωρία. Και ως φαίνεται αυτού του είδους η τιμωρία πληγώνει τους πρώτους…
Οι άλλοι έχουν μάθει να αγνοούν…


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου