ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Δε ξέρεις που είναι;

- Όχι δεν ξέρω!!!

Ανάστα ο Κύριος όλο το σπίτι. Σηκώσαμε στρώματα, αναποδογυρίσαμε καναπέδες, ξηλώσαμε μαξιλάρια, αδειάσαμε ντουλάπες, τίποτα! Όλο το σπίτι ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Ρούχα, αντικείμενα, μαξιλάρια να χάσκουν ανοιχτά με βγαλμένα τα εσώψυχά τους να κρέμονται,  σκόρπια παντού! Διάρρηξη να είχε γίνει τέτοια αναστάτωση δεν θα γινόταν. Και όλα τα πολύτιμα στη θέση τους. Όλα τα χρυσαφικά ακόμη εκεί, που γλύτωσαν, προς το παρόν, από κάποιο συρτάρι ενεχυροδανειστηρίου! Το στικάκι άφαντο!

- Μα τι ψάχνουμε;

- Ένα στικάκι!

- Και τι στα κομμάτια είχε αυτό το στικάκι;

- Όλα τα χιτ τραγούδια των τελευταίων ετών! Όλες τις μεγάλες επιτυχίες!

- Μα πού το έβαλες;

- Κάπου το έκρυψα, για ασφάλεια, να μην το πάρει ο μικρός και το βάλει στο στόμα του,   

   αλλά δεν θυμάμαι τώρα που! Κάπου θα είναι!

- Να το κοιτάξεις αυτό. Έχεις έλλειψη βιταμίνης Β12!  Ένα αντίγραφο δεν κράτησες κι εσύ;

- Μα ήταν το πρωτότυπο! Χάθηκε!

- Όχι το πρωτότυπο είναι αλλού! Το έχει η Χριστίνα.

- Ε! τότε να το ξαναζητήσουμε!

- Τελικά ήταν το πρωτότυπο ή το αντίγραφο;

- Οι απόψεις διίστανται. Κατά άλλους ήταν το αντίγραφο και κατ’ άλλους το πρωτότυπο.

- Ε! καλά τότε, το ξαναζητάμε , είπαμε. Πολύ φασαρία για το τίποτα!

- Ναι, αλλά γιατί να χαθεί; Εγώ κάπου το είχα φυλάξει και δεν υπάρχει!

Και πέσαμε όλοι με τα μούτρα να ψάχνουμε στο σπίτι! Τίποτα! Μέχρι και τα κεραμίδια ξηλώσαμε! Στικάκι πουθενά!

Και όχι τίποτα άλλο, δεν μάθαμε αν ψάχναμε το πρωτότυπο ή το αντίγραφο!