- Εντάξει, βρε Αγγέλα, έλεος πια, φτάνει!
- Τι έπαθες πάλι; Τώρα τελευταία, πολλά νευράκια βλέπω, να
το κοιτάξεις!
- Τι να κοιτάξω, βρε διάβολε, και εσύ; Δεν είναι νεύρα αυτά!
Ακόμη…
- Σου άλλαξε ο γιατρός τα χάπια…; Και είσαι σε φάση
προσαρμογής;
- Κοίτα να σου πω, δεν θα μου τη σπάσεις τώρα εσύ…
- Έφευγα, μου φαίνεται…
- Όχι, κάτσε να σου πω…
- Καλά! Κάθομαι…!
- Αν διανοηθώ ότι μας ετοιμάζουν κι άλλο χουνέρι, τότε είναι
που όχι θα αλλάξω τα χάπια, αλλά θα τα κόψω και θα κάνω γιούρια! Κι ο Θεός βοηθός!
- Με τρομάζεις!!!
- Κοίτα να σου πω, όταν αρχίζουν τα γλυκανάλατα και οι
φιλοφρονήσεις και οι δηλώσεις του τύπου κατανοούμε, συμμεριζόμαστε, συμπονούμε
και γενικά όταν εκφέρονται λόγοι τύπου μνημόσυνου κάτι αρχίζει και βρωμάει.
Διότι, ναι φίλε μου, έτσι είναι. Όταν πονάει ο άλλος, δεν μπορείς να τον
νιώσεις και όλα τα άλλα είναι κουβέντες του σαβουάρ βιβρ! Ο πόνος είναι
ατομικός, ιδιωτικός και εσωτερικός. Τα υπόλοιπα είναι έπεα πτερόεντα όπως λέει
ο Όμηρος και ανεμώλια όπως λέει και ο Ζουργός! Λέει η Αγγέλα ότι κατανοεί που
μας ζητούνται πάρα πολλά αυτόν τον καιρό. Όχι, γλυκιά μου Αγγέλα, αυτόν τον
καιρό δεν ζητούνται πολλά πράγματα. Ζητούνται τα πάντα! Και παίρνουν τα πάντα!
Μέρα με τη μέρα! Και όχι από όλους…
- Κοίτα να σου πω…
- Πρόσεξε τι θα πεις…
- Αυτό το πράμα που συμβαίνει, είναι τραγικό, δεν λέω, αλλά
αν προχωρήσει σωστά, δεν λέω, λάθη θα γίνουν και θα γίνονται, αν προχωρήσει
σωστά, θα αλλάξουν πολλά πράγματα, διότι πρέπει να αλλάξουν, όσο το δυνατόν στο
μεγαλύτερο βαθμό τους, διαφορετικά θα επανέλθουμε …στον πρότερον έντιμον βίον
μας! Και είδες τι τραβάμε με αυτόν, τον πρότερον! Χτές κιόλας διάβαζα
καινούριες απατεωνιές πολιτών που έβγαλαν λεφτά σε βάρος του δημοσίου. Θα μου
πεις, ούτε οι πρώτοι είναι ούτε οι τελευταίοι. Το θέμα αυτό είναι! Να μην
υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε τελευταίος! Να αλλάξουμε, γιατί διαφορετικά πάλι θα
έχουμε εμείς και δεν θα έχει η χώρα. Θυμάσαι που τα λέγαμε και παλιά!
- Βρε, λες να μας βγει κι ο Πάγκαλος να έχει δίκιο; Ότι μαζί
τα φάγαμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου