Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην Εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Ξέρεις τι νιώθω; Ότι είμαστε εχθροί!
- Άντε… Και από πού το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα; Άκου να δεις δηλαδή!
- Και όχι μόνο αυτό… Υπάρχει και ένα υποβόσκον πετάρισμα σαδισμού!
- Δεν είσαι με τα καλά σου… Τι είναι αυτά που λες. Θα με κάνεις να χάσω πάσα ιδέα για το άτομό σου. Τα πιστεύεις αυτά που λες; Είναι δυνατόν; Έλεος! Μήπως κάτι τρέχει με τα χάπια σου; Μήπως πρέπει να τα αλλάξεις;
- Γιατί, φίλε μου; Δεν πιστεύεις ότι είναι κάτι το πραγματικό;
- Πώς να το πιστεύω αφού δεν το νιώθω! Εχθροί εμείς;
- Οπ! Για στάσου! Τι εννοείς;
- Τι να εννοώ; Αυτό που λες! Τίποτα παραπάνω!
- Σα να μου φαίνεται ότι …αδικώ τη σκέψη σου! Πρέπει να της μειώσω τη βαθμολογία! Την υπερτίμησα πολύ μου φαίνεται! Μάλλον, από ό,τι κατάλαβα, το πήρες προσωπικά το θέμα. Εμείς οι δυο…
- Δεν μιλούσες για μένα;
- Α! Καλά! Σε λίγο θα ξημερώσει…
- Είπα κι εγώ… Τρελάθηκε ξαφνικά…
- Κοίτα να σου πω! Κατευθείαν στο ψητό για να μην μπερδευόμαστε. Εμείς που έχουμε εργασία ιδιωτική, που έχουμε, τις δουλειές μας και τις επιχειρήσεις μας – τέλος πάντων δε θα το σχολιάσω αυτό – έχουμε και ορισμένες υποχρεώσεις έναντι της πολιτείας. Εφορίες, ταμεία ασφαλιστικά, τράπεζες και δεν συμμαζεύεται… Εντάξει μέχρι εδώ;
- Ναι, κατάλαβα…
- Τόσα χρόνια δεν ήμασταν εντάξει; Δεν ήμασταν τυπικοί και συνεπείς στις υποχρεώσεις μας; Ήμασταν! Τώρα γιατί δεν είμαστε; Γιατί χρωστάμε δεξιά και αριστερά και οριζοντίως και καθέτως;
- Δεν θέλει και πολύ μυαλό να το καταλάβει κανείς!
- Με εκπλήσσεις!
- Με πειράζεις!
- Και ποιος καταστηματάρχης δεν χρωστάει πλέον! Οι διάφορες υπηρεσίες όμως έρχονται και σου χτυπάν την πόρτα, τι την χτυπάν δηλαδή, την τσακίζουν και απαιτούν, απαιτούν απαιτούν… Ναι δεν λέω, έχουν δίκιο… Αλλά και εγώ έχω δίκιο… Τόσα χρόνια που ήμουν εντάξει; Τώρα συντρέχει ειδικός λόγος που τον ξέρεις… Βοήθησε με για να σε βοηθήσω… Μη με απειλείς… Για να επιβιώσω… Διότι αν δεν επιβιώσω θα χάσεις και εσύ… Εσκεμμένα δεν είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου;
- Καλά τα λες!
- Καλά τα λέω, αλλά ποιος ακούει; Κανείς! Στεκόμαστε απέναντι σε έναν ακήρυχτο πόλεμο, οι μεν και οι δε… Δεν θα βγει άκρη έτσι… Δεν φταίω εγώ που φτάσαμε μέχρις εδώ… Και όχι τίποτα άλλο, αλλά μπαίνουν και επί πλέον επιβαρύνσεις… Λες και θέλω να πληρώνω περισσότερα. Αυτή η φιλοσοφία θέλει μια συζήτηση… Το κάτι τις της! Χάλασε η αλυσίδα; Χάλασε για όλους! Από εκεί και πέρα η «τιμωρία» που επιβάλλεται βλάπτει όταν πέφτει παντού… Διότι οι μη φταίχτες την πληρώνουν και πάλι! Που είναι οι άλλοι;

- Ποιοι άλλοι; 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου