Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Αλληθώρισα!
- Αμάν, βρε παιδί μου! Και σου είπα θα χαλάσεις τα μάτια σου! Τόσο διάβασμα πια! Κοψ’ το!
- Αλλού κοιτώ και αλλού βλέπω!
- Δεν διορθώνεται; Πήγες στο γιατρό;
- Μην ανησυχείς! Δεν είναι τίποτα! Μη σου πω ότι αλλού πατώ και αλλού βρίσκομαι!
- Με μπέρδεψες τώρα! Τι πρόβλημα έχεις τελικά; Όρασης ή κινητικότητας!
- Ούτε το ένα ούτε το άλλο!
- Τότε; Τι με ζαλίζεις τόση ώρα; Δεν βλέπεις σωστά, δεν πατάς σωστά, όλο και κάτι θα τρέχει!
- Βρε, δεν ακούς; Παντού μας περικυκλώνει ένας πακτωλός χρημάτων. Όπου σταθείς και όπου βρεθείς, χιλιάδες, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, να χαίρεσαι να μιλάς για ευρώ, να τα ονειρεύεσαι, να τα βλέπεις στα όνειρά σου…
- Α! Εσύ μου φαίνεται έχεις άλλο πρόβλημα! Δεν είναι αυτά που έλεγες! Άρχισες να βλέπεις οράματα. Μη μου πεις ότι ακούς και φωνές;
- Φωνές δεν ακούω, αλλά ακούω το ντιγκ, ντιγκ που κάνουν τα ευρουλάκια καθώς πέφτουν από πάνω και γίνονται ολόκληροι λόφοι από νομίσματα…
- Α! Εσύ είσαι χειρότερα από ό,τι φανταζόμουν! Πάει σου ‘στριψε! Πολύ θέλει ο άνθρωπος, νομίζεις, να λασκάρει καμιά βίδα; Άμα είναι και πολλές, κλάφτα Χαράλαμπε! 
- Κοίτα φίλε μου! Αύτη τη στιγμή από κάτω μας έχουμε δις ευρώ που κοιμούνται!
- Να μιλάω σιγά τότε, για να μην ξυπνήσουν! Διότι μ’ αυτά που μου λες, λίγο θέλω ακόμη για να βάλω τι φωνές! Με αποτελείωσες!
- Φωνάξεις, δε φωνάξεις αυτά κοιμούνται. Και μας περιμένουν να πάμε να τα ξυπνήσουμε!
-Για πες! Αποκτά ενδιαφέρον το θέμα! Έτσι κι αλλιώς το ‘χουμε που το ‘χουμε χαμένο, λίγο ακόμη δεν κάνει κακό! Και που ακριβώς κοιμούνται; Ξέρουμε το μέρος;
- Ολούθε!
- Έλα!
- Ναι, όπως σε βλέπω και με βλέπεις! Και θα πάμε και θα τα ξυπνήσουμε και θα τα πάρουμε!
- Να πεις και μένα πότε θα πάτε, να έρθω κι εγώ! Να βάλω και εγώ λίγο το δάχτυλο… Σου ορκίζομαι, μόνο δάχτυλο… Δεν θα βάλω χούφτα!
- Λοιπόν! Ολούθε, υπάρχει πλούτος στο υπόγειο της χώρας! Αυτός μια μέρα θα γίνει δισεκατομμύρια, μη σου πω τρισεκατομμύρια!
- Α! για αυτό μου μιλάς τόση ώρα; Ήμουν νιος και γέρασα! Γιατί νομίζεις τόσα χρόνια τα νανουρίζαμε και κανείς δεν τολμούσε να τα ξυπνήσει; Είναι άλλα κοράκια που ετοιμάζονται! Έτσι θα τα άφηναν; Γιατί γίνεται ο μεγάλος χαμός;
- Τότε, εγώ νομίζω ότι πρέπει να γίνει ο μεγάλος θυμός!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου