Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τρέχουν οι εξελίξεις…
- Το θέμα είναι να μην σκοντάψουν πουθενά και τρέχουμε στα νοσοκομεία… και άντε να βγάλεις άκρη μετά…
- Θα έχουμε αλλαγές…
- Ναι; Τι αλλαγές;
- Αλλαγές παιδί μου, αλλαγές… ανασχηματισμός…
- Κοίτα να σου πω… Αν είναι να γίνουν αλλαγές για να δούμε Θεού πρόσωπο, έχει καλώς. Μην γίνουν αλλαγές έτσι για τις αλλαγές μόνο…
- Όχι, ρε, αφού το είπε…
- Κοίτα με πως σε κοιτώ… αγρίεψε το μάτι μου… Πολλά έχουν ειπωθεί τις τελευταίες δεκαετίες και είδες τι πάθαμε… Άσε… Είμαι καμένος από χέρι… Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…
- Αφού το είπε ο Βενιζέλος. Δεν θα γίνει ανασχηματισμός με δημοσιογραφικούς όρους αλλά πολιτικής!
- Άντε πήγαινε κοιμήσου τώρα! Όχι, πες μου τώρα! Πώς να κοιμηθώ το βράδυ όταν μου τσαμπουνάς τέτοια; Τι σημαίνει τώρα αυτό; Πολιτικής και όχι δημοσιογραφικούς! Δηλαδή; Υπάρχουν δυο ειδών ανασχηματισμοί; Τι στα κομμάτια είναι αυτοί;
- Πάντως, εγώ από ό,τι καταλαβαίνω εννοεί ότι δεν θα κάνουμε ανασχηματισμό για να κάνουμε απλώς, αλλά θα τον κάνουμε για να έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα η λειτουργία της κυβέρνησης… Αφού το δήλωσε εξ άλλου. Το πήραμε το μήνυμα…
- Δόξα τον Πανάγαθο, είπα κι εγώ, γιατί το είχα μεγάλη έννοια. Δεν ήρθε απάντηση παραλαβής και έλεγα… το πήραν, δεν το πήραν; Ήμουνα να σκάσω… Μεγάλη η χάρη του Μεγαλοδύναμου… Δηλαδή παλιότερα υπήρχαν και ανασχηματισμοί έτσι για να βρισκόμαστε!
- Ναι, ναι, το πήραν το μήνυμα είπε και θα κάνουν ότι μπορούν για την επίλυση των προβλημάτων…
- Ξέρεις, όμως κάτι; Έχω μια απορία! Γιατί τσιγαριζόμαστε τόσα χρόνια; Έπρεπε να σταλεί μήνυμα; Χωρίς μήνυμα δεν γινόταν τίποτα; Με βάζει σε πολλές σκέψεις όλο αυτό το πράμα!
- Δηλαδή;
- Δεν έχει δηλαδή! Αν τα αποτελέσματα ήταν διαφορετικά δεν θα υπήρχε μήνυμα. Θα ήταν αντιληπτό ότι όλα ήταν μέλι γάλα. Μάλλον δεν υπήρχε επικοινωνία καθόλου!
- Τι λες; Να αλλάξουμε πάροχο; Εγώ νομίζω ότι επανασυνδέθηκε η επικοινωνία!



Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Σα να νιώθω κάπως…
- Πώς, δηλαδή; Δε νιώθεις καλά; Από τη ζέστη θα είναι. Αυτή η απότομη αλλαγή του καιρού χωρίς ενδιάμεση στάση είναι εκνευριστική… Κάνε μια στάση φίλε μου, κατευθείαν από το κρύο και την υγρασία στη ζέστη πέφτει λίγο βαρύ! Ένα διάλειμμα για καφέ, καμιά τουαλέτα, να ξεμουδιάσουν λίγο τα πόδια και μετά συνεχίζουμε…
- Λες πάλι θεωρίες της Χαλιμάς…
- Ενώ εσύ…
- Κοίτα να σου πω… και σκέψου το λίγο…
- Για πες…
- Κατάλαβες τίποτα εσύ;
- Τι να καταλάβω;
- Μετά τις εκλογές… Καμία αλλαγή… Κάτι τέλος πάντων…
- Να σου πω όχι… Ό,τι χρωστάω, χρωστάω, οι δόσεις μου παρέμειναν οι ίδιες, οι ρυθμίσεις παν κι έρχονται, όλα καλά…
- Και το λες καλά εσύ αυτό;
- Τρόπος του λέγειν, ρε φίλε!
- Και όμως!
- Τι;
- Αρχίζουν και το σκέφτονται. Ταρακουνήθηκαν στα βόρεια προάστια της Ευρώπης… Και αυτό που σκέφτομαι, είναι ότι περίμεναν τις εκλογές για να ανταριαστούν; Τόσο καιρό δηλαδή, τι νόμιζαν; Ότι δεν θα στέλναμε μήνυμα; Και όχι μόνο εμείς. Και οι άλλοι γείτονες… Για αυτό σου λέω. Νιώθω κάπως περίεργα. Λίγο βλάκας, λίγο χαζός, λίγο ηλίθιος, λίγο από όλα ένα πράμα!
- Λες;
- Τι να λέω; Δηλαδή αν η κατάσταση παρέμεινε η ίδια, θα χειροκροτούσαν για την αποτελεσματικότητα των αποφάσεων τους; Δηλαδή, τι θα μπορούσε να γίνει αν δεν αντιδρούσαμε; Θα συνέχιζαν τα ίδια; Θα πίεζαν για νέα μέτρα και βάλε το χέρι στη τσέπη μέχρι να πιάσει πάτο και να αρχίσει να βρίσκει χώμα;
- Έχεις δίκιο, τι να πω;
- Και ακούς τώρα; Εκεί, στας Ευρώπας, τα μεγάλα κεφάλια ανησυχούν ότι κάτι πρέπει να κάνουν, διαφορετικά θα χάσουν το παιχνίδι, έτσι νιώθουν. Σου λέει, κάτι πρέπει να κάνουμε… Και θα ξεκινήσουν οσονούπω συζητήσεις… Δεν παίρνει άλλο, σου λέει…
- Άντε, ρε, και εις άλλα με υγεία!


ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ | ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ


Αρχές του περασμένου αιώνα. Στη Θεσσαλική γη. Τσιφλικάδες και κολίγοι. Η ζωή έτρεχε διαφορετικά. Ο καθένας ζούσε τη δική του μοίρα. Η τουρκοκρατία είχε αφήσει τα χνάρια της στη ζωή των ανθρώπων στον Θεσσαλικό κάμπο.
Με γλαφυρότητα η Γιώτα Φώτου μας ξεναγεί στην Θεσσαλία και μας ζωγραφίζει τις αγωνίες, τις λύπες και τις χαρές των απλών ανθρώπων της εποχής.
Ο Αλέξιος καταφεύγει στα κτήματα του πατέρα του, ερχόμενος από τη Ρωσία, καταδιωκόμενος από ένα παρελθόν που θέλει να ξεχάσει. Συναντά και πάλι τον έρωτα στα όμορφα μάτια της Βικτώριας, μιας πανέμορφης χωριατοπούλας. Μια παράξενη σχέση, μια θυελλώδης αλληλεξάρτηση, ένας τραγικός έρωτας.
Η Βικτώρια, φτωχή χωριατοπούλα, γνωρίζει τη μεγάλη ζωή των τσιφλικάδων, ξεπερνά τα όνειρά της, ακολουθεί τις σειρήνες ενός φαντασμαγορικού κόσμου, φτάνει μέχρι το Παρίσι, ακόμη και η Αθήνα είναι ένα άπιαστο όνειρο που το ζει μέσα στο πλουσιοπάροχο σπίτι της. Είναι δικό της; Το νιώθει δικό της;
Όταν επανέρχονται οι θύμησες από το παρελθόν και οι ανάσες τους γίνονται πραγματικότητα, ο Αλέξιος και η Βικτώρια στέκονται αντιμέτωποι και προσπαθούν να κλείσουν πληγές και παλιά όνειρα. Πόσο θα το καταφέρουν; Η αγάπη είναι πιο δυνατή από τον έρωτα; Ο έρωτας θα σιωπήσει ή θα ακολουθήσει το δρόμο του μέσα από δικά του μονοπάτια;
Η Γιώτα Φώτου ισχυρά παρουσιάζει την αδυναμία του άντρα απέναντι στην κρυφή υπεροχή της γυναίκας. Πόσο ισχυρό φύλο είναι ο άντρας στη σχέση του με τη γυναίκα; Είναι τόσο αδύναμος και κρυφά υποφέρει στη μυστική του ενδοσκόπηση στο κρυφό του ημερολόγιο; Αφήνεται ελεύθερος να τον κυριαρχήσουν τα συναισθήματά του και οι σκέψεις του να πεταρίζουν ανέμελα στην ψυχή του, τη στιγμή που ξέρει ότι αυτά είναι δικά του, δικά του μυστικά, επειδή είναι σίγουρος ότι δεν τον βλέπει κανείς, δεν τον ακούει κανείς, δεν τον διαβάζει κανείς. Και αφήνεται δείχνοντας τον πραγματικό του εαυτό. Αυτή του η στάση, όμως, έρχεται αντιμέτωπη με τον αληθινό έρωτα που περίτρανα διεκδικεί την υπεροχή του. Πόσο θα κερδίσει; Τι είναι αυτό που αναζητούν πραγματικά, για να αλληλοσυμπληρωθούν, ο έρωτας του θηλυκού, ο έρωτας του αρσενικού;
Στην πρωτοπρόσωπη γραφή του ημερολογίου που εμφανίζεται συχνά και σταθερά  στην πλοκή της ιστορίας η συγγραφέας διεισδύει στον χαρακτήρα του ήρωα της και μας τον παρουσιάζει ανοιχτά μπροστά μας, έχοντας την εικόνα του ιδωμένη από διαφορετικές γωνίες.
Τα σημάδια, από ένα παρελθόν που τραυμάτισε, σκαλίζουν τις επόμενες συμπεριφορές και αντιδράσεις. Είναι καταστροφικές; Πόσο επηρεάζουν μια καινούρια ζωή που ξεκινάει από την αρχή; Καταφέρνει να αποφύγει την τελειωτική καταστροφή;
 Το «Τίμημα της Προδοσίας» είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που ζει στις αρχές του περασμένου αιώνα μεταφέροντας με μαεστρία το άρωμα εκείνης της εποχής. Η ανέχεια του Θεσσαλικού κάμπου, η Αγία Πετρούπολη της ευημερίας, ένα εκτυφλωτικό Παρίσι, μια Αθήνα που προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της.
Σίγουρα θα το απολαύσετε.
Το εξώφυλλο δίνει πάντα την πρώτη εντύπωση. Αιχμαλωτίζει το βλέμμα ή το αποδιώχνει. Αυτό το εξώφυλλο αδικεί το κείμενο της Γιώτας Φώτου.

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:
Ο αξιωματικός του τσαρικού στρατού Αλέξιος Αλμαντάς έρχεται να εγκατασταθεί στο κτήμα του πατέρα του στη Θεσσαλία κουβαλώντας στις αποσκευές του μυστικά, πίκρα και ενοχές.  Εκεί γνωρίζει και παντρεύεται την πανέμορφη Βικτωρία Μάλφα, κόρη κολίγου που αγωνίζεται να ξεφύγει από την ανέχεια. Ο γάμος αυτός γκρεμίζει τα όνειρα του νεαρού αγρότη Σταύρου Δερματά και τον αναγκάζει να καταφύγει στα ληστοκρατούμενα βουνά, για να επιστρέψει τρία χρόνια αργότερα αποφασισμένος να διεκδικήσει την καρδιά της αγαπημένης του.
Δυο άντρες που συγκρούονται και φτάνουν στα άκρα. Μια γυναίκα που παραπαίει διχασμένη ανάμεσά τους. Ένα ερωτικό τρίγωνο με καταστροφικές συνέπειες. Ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης; Ποιος πληρώνει τελικά το τίμημα της προδοσίας;
Από την Αγία Πετρούπολη της πρώτης ρώσικης επανάστασης μέχρι το κοσμοπολίτικο Παρίσι και από τη Θεσσαλία των αγροτικών αναταραχών μέχρι την Αθήνα του 1910,  το μυθιστόρημα της Γιώτας Φώτου δείχνει ότι τα πάθη και οι κοινωνικές ανισότητες ορίζουν παντού και πάντοτε τις ζωές των ανθρώπων.
Από την Αγία Πετρούπολη της πρώτης Ρωσικής Επανάστασης μέχρι το κοσμοπολίτικο Παρίσι, και από τη Θεσσαλία των αγροτικών αναταραχών μέχρι την Αθήνα του 1910, το μυθιστόρημα της Γιώτας Φώτου δείχνει ότι τα πάθη και οι κοινωνικές ανισότητες ορίζουν παντού και πάντοτε τις ζωές των ανθρώπων.








Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ 
των εφημερίδων
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πάει κι αυτό!
- Ναι, πάει κι αυτό!
- Πάμε για άλλα τώρα!
- Σαν τι, δηλαδή;
- Καλοκαίρι έρχεται, όλο και κάτι…
- Καλά, δεν έχεις τίποτα να σχολιάσεις…;
- Πάνω σε τι;
- Μην κάνεις τον ανήξερο!
- Για τα προχτεσινά, λες; Τι να πω; Όλοι είναι κερδισμένοι, όλοι μεσ’ την καλή χαρά, όλα μια χαρά, ευτυχισμένοι να ‘μαστε και τι στον κόρακα…
- Τώρα μεταξύ μας, όλοι είναι ευχαριστημένοι αλλά κατά βάθος θα ήθελαν να είναι ακόμη περισσότερο ευτυχισμένοι. Αλλά δεν το λένε… Όλα καλά…
- Τι θες να πεις;
- Εξαρτάται που κάθεσαι και από ποια πλευρά βλέπεις το έργο… Πάντα στο τέλος της ημέρας όλοι είναι ευχαριστημένοι..
- Μα πως είναι δυνατόν; Εδώ υπήρχαν και τελείως χαμένοι.
- Καλά, δεν μιλάμε για τους μικρούς μικρούς. Πιάνουμε τους μέτριους και πάνω… Όλοι κάτι δεν είχαν να πουν; Μόνο που όλοι ξεχάσαμε τι έλεγαν προ των εκλογών και τι είπαν μετά… Και δεν ξεχάσαμε μόνοι εμείς, ξέχασαν κι αυτοί… Βγήκαν όλα κάπως προσαρμοσμένα στις καινούριες καταστάσεις… Να πούμε, δεν βαριέσαι; Ακόμη χειρότερα… Και σχεδόν όλοι κοιτούσαν να σχολιάσουν τα αποτελέσματα των γειτόνων παρά τα δικά τους…
- Δεν μου λες, τι εκλογές είχαμε προχτές; Εθνικές η Ευρωπαϊκές;
- Είναι κι αυτό ένα καλό ερώτημα! Η απορία πλανάται ακόμη… Διότι οι απόψεις διίστανται έως …τριίστανται. Αναλόγως… Κατά πώς φυσούσε ο άνεμος. Μπορεί το πρωί ο ήλιος να ήταν απαλός και να ήταν όλα ξεκάθαρα αλλά κατά το μεσημέρι, σαν χτυπούσε κατακέφαλα υπήρχε μια ζάλη, οπότε τα πράγματα ήταν κάπως… Δεν μπορείς να ξέρεις… Φύρδην μίγδην…
- Εμένα πάντως μου έδωσε την εντύπωση ότι είχαμε εθνικές εκλογές…
- Ναι, αλλά μπορεί να βρεθεί κάποιος και να σου πει ότι μπορεί να ήταν διαφορετικά. Τώρα, σου λέει, έπρεπε να στείλουμε μήνυμα στην Ευρώπη…
- Αν ήταν αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να στέλναμε μήνυμα;
- Τι να πω;
- Ότι δεν κάνουμε για πολιτικοί αναλυτές. Άλλοι έχουν το κληρονομικό χάρισμα!



Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Μήνυμα ελήφθη, όβερ!
- Μόνος σου μιλάς;
- Μπας και λάβει κανείς το μήνυμα!
- Ποιο μήνυμα;
- Αυτό που έστειλα.
- Που το έστειλες;
- Παντού!
- Και σου έρχεται η απάντηση ότι το έλαβαν;
- Όχι ακόμη!
- Τότε, γιατί το λες εσύ;
- Μπας και μ’ ακούσουν! Μπας και έρθει καμία απάντηση!
- Και;
- Τι και; Μόνο τον αντίλαλο ακούω! Καμία απάντηση!
- Μήπως δεν έχεις καλή σύνδεση;
- Λες; Μπορεί! Δεν ξέρω!
- Για ξαναπροσπάθησε, να δούμε!
- Μπα, τίποτα! Φωνή βοώντος εν τη ερήμω!
- Κάτι πάει στραβά!
- Σαν τι, δηλαδή;
- Υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας!
- Αυτό είναι δεδομένο, δεν το συζητώ!
- Και τι προτείνεις;
- Τι να προτείνω; Μια εκ θεμελίων αναδιοργάνωση των επικοινωνιακών σου ενεργειών.
- Το βλέπω δύσκολο!
- Όχι, όμως, ακατόρθωτο!
- Και τι θα πετύχω; Δεν νομίζω ότι…
- Δεν μπορείς, όμως, να μείνεις αδρανής. Θέλει να συνεχίσεις τις απόπειρες βελτίωσης της επικοινωνίας, αν θες να υπάρχει επικοινωνία. Διαφορετικά θα έχεις πάντα το ίδιο αποτέλεσμα.
- Λες, ε;
- Λέω, βέβαια. Τι κάνω τόση ώρα;
- Ναι, αλλά κάπου πρέπει να καταλήξουμε.
- Δεν καταλήξαμε πουθενά, ε; Δίκιο έχεις! Και τι κάνουμε τώρα;
- Να το πιάσουμε από την αρχή;
- Πάλι; Αφού βλέπεις, δεν πιάνει. Μήπως πρέπει να ασχοληθείς με σήματα καπνού;
- Και που θα βρω μπογιές να βαφτώ Ινδιάνος; 


Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πως τα βλέπεις τα πράγματα;
- Πώς να τα δω; Παν κι έρχονται.  Ο ένας κατηγορεί τον άλλον, ο ένας θεωρεί ότι είναι καλύτερος από τον άλλον… Τι να πω;
- Να μην πεις τίποτα; Τι θα ψηφίσεις;
- Α! Δεν ξέρω ακόμη… Δεν καταστάλαξα…
- Είσαι από αυτούς τους αναποφάσιστους που έφεραν τα πάνω κάτω στα εξιτ πολ;
- Όχι, ρε! Εμένα δεν με ρώτησε κανείς και τίποτα! Γιατί τι έγινε;
- Μάλλον αυτούς που ρώτησαν ήταν οι αναποφάσιστοι και απάντησαν τι ήθελαν να ψηφίσουν μάλλον και όχι τι ψήφισαν! Που να ξέρεις; Άβυσσος το μυαλό του καθενός!
- Και τώρα;
- Τι τώρα;
- Τι θα γίνει με τα έξιτ πολ;
- Σκέφτονται να μην κάνουν, αυτή την Κυριακή.
- Γιατί;
- Ξέρω εγώ; Προφανώς για να μην πέσουν έξω πάλι!
- Εγώ ένα πράμα αναρωτιέμαι. Τι τα θέλουν αυτά τα εξιτ πολ; Ποιος ο λόγος; Για να μάθουμε γρηγορότερα τα αποτελέσματα; Αφού, έτσι κι αλλιώς, ίδου η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Σε κάνα δυο με τρεις ώρες θα φανεί προς τα πού πάει… Και όχι τίποτα άλλο, αλλά τους έχεις που διαλαλούν την πραμάτεια τους… εδώ τα καλά έξιτ πολ!
- Σαν να έχεις δίκιο! Έτσι κι αλλιώς τα αποτελέσματα κάναμε μαύρα μάτια για να τα μάθουμε…
- Κι άλλαξε τίποτα; Όχι! Λοιπόν; Ως προς τι το άγχος και ο αλληλοσπαραγμός;
- Τι λες που δεν άλλαξε! Δεν τα έμαθες τα μαντάτα τα καινούρια;
- Τι έγινε πάλι;
- Η Φιτς!
- Ποια είναι αυτή πάλι;
- Η Φιτς, η γνωστή, ρε! Αυτή που λέει για τις χώρες αν τα παν καλά στα οικονομικά και τις βαθμολογεί…
- Α! τώρα κατάλαβα…
- Λοιπόν, από Β- μας πήγε στο σκέτο Β!
- Και είναι καλό αυτό;
- Αμέ! Εδώ ολόκληρο μείον έβγαλε από το Β και έμεινε το Β μόνο του, λαμπερό και καμαρωτό!
- Εγώ θα κερδίσω από αυτό;
- Προς το παρόν αναμείνατε στο ακουστικό σας!
- Άσε, τότε! Πες τίποτα άλλο.



Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ | ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ | Η ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ | ΚΟΖΑΝΗ


ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ |ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Για πες μου, να καταλάβω κι εγώ για αυτά που έλεγες χτες!
- Τι θες να σου πω, δηλαδή;
- Θέλω να μου δώσεις να καταλάβω τι είναι μακροοικονομία και τι μικροοικονομία, γιατί πολύ τον έξυπνο μας κάνεις.
- Λοιπόν, η μακροοικονομία αναφέρεται στην οικονομία της χώρας, της δικής μας για παράδειγμα. Αναφέρεται δηλαδή σε ομάδες, πιάνει δηλαδή μεγάλη έκταση. Και μικροοικονομία αναφέρεται ατομικά στον καθένα μας.
- Εμείς δηλαδή είμαστε οι μικροί…
- Ακριβώς! Για να πάμε καλά εμείς, πρέπει πρώτα να πάει καλά η μακροοικονομία. Αν δεν ορθοποδήσει αυτή, εμείς δεν θα δούμε Θεού πρόσωπο. Ενώ αν πάει καλά, τότε σαν συνέπεια θα δούμε στην τσέπη μας κανένα φράγκο! Γι’ αυτό σου λέει, μπορεί αυτοί οι μεγαλολογιστάδες να βλέπουν καλά τα πράγματα αλλά τα βλέπουν για την χώρα, τα βλέπουν μακροσκοπικά, όχι μικροσκοπικά.
- Εμ, βέβαια, εμείς χρειαζόμαστε μικροσκόπιο! Πως αλλιώς θα φανούμε; Δεν βλεπόμαστε!
- Για αυτό χρειάζεται λίγη υπομονή!
- Για στάσου, ρε φίλε, έχω μια απορία, και θέλω να μου την λύσεις.
- Αν μπορώ…
- Πριν από δέκα χρόνια για παράδειγμα, άντε και δεκαπέντε, τι παιχνίδι έπαιζε τότε; Και για να χρησιμοποιήσω το δικό σου λεξιλόγιο, η μικροοικονομία ήταν επιπέδου …Μόντε Κάρλο. Με αυτή την λογική και η μακροοικονομία έπρεπε να έχαιρε άκρας υγείας. Άρα ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
- Μάλλον…
- Άρα ή δεν ήταν έτσι τα πράγματα και μας το έκρυβαν και όλο αυτό τότε ήταν μια φούσκα, ή μας δουλεύουν τώρα! Απλή λογική. Πέντε και πέντε κάνουν δέκα!
- Με μπέρδεψες τώρα!
- Εγώ σε μπέρδεψα; Εσύ μου μίλησες για μακροοικονομία και μικροοικονομία και εγώ βαδίζω πάνω σ’ αυτό! Ακολούθησα το δικό σου δρόμο. Δεν ξέφυγα καθόλου! Εξήγησέ μου το φαινόμενο αυτό! Τότε είχαν άλλη σημασία οι λέξεις; Και τώρα η μετάφραση είναι διαφορετική; Για πες τώρα;
- Τι να σου πω;
- Πόσα απίδια χωράει …ο λάκκος, τελικά! Αυτό!



Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

ΝΙΚΟΣ ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ | ΑΝΑΓΚΡΑΜΜΑ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΡΩΔΙΟΣ

Ξεκινώντας την ανάγνωση του μυθιστορήματος «Αναγκράμμα» του Νίκου Διακογιάννη πρέπει να κλείσεις την πόρτα πίσω σου. Ερμητικά. Εισέρχεσαι σε έναν άλλο κόσμο. Ένα μαγικό κόσμο συναισθημάτων, αγωνιώδους καθημερινότητας, μια συνεχής και απρόβλεπτη διαδρομή στο μυστικό κόσμο της ζωής που εδώ εισχωρεί και παράλληλα βαδίζει με μια ονειρική φαντασίωση.
Ο τίτλος πρωτότυπα περίεργος, οι ήρωες χρωματίζονται με τα ονόματά τους και όχι χωρίς λόγο, ο χρόνος αδίστακτα περιπλανιέται κατά πως θέλει αυτός πάνω σε μια γη που την νιώθεις να επιπλέει, σαν ένα νησί απομονωμένο σε μια γωνιά του σύμπαντος, ένα πειραματικό εργαστήρι συναισθημάτων που αποζητούν τη λύτρωσή τους. Ο χρόνος κυρίαρχα κινείται και καταργεί το περίγραμμα που ηθελημένα εμείς ακολουθούμε.
Το μυθιστόρημα είναι εμποτισμένο με μια μυστηριώδη ατμοσφαιρικότητα, έμπλεο συναισθημάτων που ταλανίζουν τους ήρωες του βιβλίου και όχι μόνο. Ο συγγραφέας, διακρίνεται, βγήκε «εξουθενωμένος» από αυτήν την «περιπέτεια» του βιβλίου του. Ακροβατώντας  μεταξύ μιας προσγειωμένης πραγματικότητας και ενός ονειρικά φανταστικού ταξιδιού στα βάθη του εσωτερικού κόσμου των ηρώων του κατάφερε να διαγράψει την τραγικότητα που μας ταλανίζει, ακολουθώντας ανεπάντεχες συμπτώσεις, δυνατές συγκρούσεις, καθημερινά βάσανα, αγωνίες για την επιβίωση και την αποδοχή σε ένα κόσμο που κανείς δεν ξέρει πως είναι και δεν έχει μάθει πώς να πορευτεί.
Εκτυφλωτικά υπέροχο το κεφάλαιο του επιλόγου, κομβικά, αξιοσημείωτος ήρωας ο Νόβε που από κάποιο ατύχημα – κλειδί στην ιστορία – παραμένει σε κώμα, μικρό παιδί, και ανακτά τις αισθήσεις του μετά από χρόνια, άντρας πια, αλλά ανήμπορος λόγω της παράλυσής του, αποτέλεσμα του ατυχήματος. Πώς αντιδρά; Τι συγκρούσεις προκαλούνται;
Το ποίημα που είναι ένθετο στην πλοκή του βιβλίου ανήκει στην συγγραφέα Κατερίνα Καριζώνη.
Θα αφιερώσετε πολλές αναγνώσεις του μυθιστορήματος για να ανακαλύψετε κάθε φορά καινούρια πράματα που σας διέφυγαν από την προηγούμενη. Εξίσου ατμοσφαιρικό και το εξώφυλλο του βιβλίου.
Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

"ΕΓΩ ΜΙΑ φορά μονάχα ερωτεύτηκα στη ζωή μου.
Εκείνον που δεν δείλιασε μπρος στην εικόνα μου.
Πολύ σύντομα ανακάλυψα πως με λυπόταν παρά με αγαπούσε.
Έτσι, με τον καιρό κλείστηκα στον εαυτό μου.
Έκανα φίλους τις κούκλες, τη μουσική, τους ήρωες απ' τα παραμύθια.
Μάλιστα, κάποια στιγμή αποφάσισα να τα σπουδάσω όλα αυτά. Και τα κατάφερα!
Τελικά, φίλιωσα με τα πράγματα, μα λησμόνησα ολότελα τους ανθρώπους.
Έγινα σύμπαν από μόνη μου, απέραντη, αυτάρκης.
ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ στη ζωή μου μπήκε αιφνίδια ο Λίτο.
Έπρεπε απ' την αρχή να αφεθώ, να μη φοβάμαι πως θα πληγωθώ ξανά.
Να πάψω επιτέλους να αναγραμματίζω το καθετί για να μπορώ να αντέχω.
ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ πως δύναμη μπορεί να 'ναι η στιγμούλα που μοιράζεται στα δυο.
Γιατί οι παραστάσεις των δειλών κάποτε κατεβαίνουν. Κι είναι ευτυχής όποιος έμαθε από νωρίς πως είναι άλλο το σανίδι του θεάτρου κι άλλο εκείνο της αληθινής ζωής!"
ΑΝΑΓΚΡΑΜΜΑ
 Ένα βιβλίο για τα παιχνίδια του νου, για τον έρωτα και την 
καταλυτική του δράση επάνω στις φοβίες μας.










Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ
των εφημεριδων
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ |ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ





ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Βρε, πως αλλάζουν οι καιροί!
- Καλοκαιράκι μύρισε, ντε! Θα πλακώσουν οι ζέστες!
- Όσο και να πεις, μια προσπάθεια την κάνουν!
- Ναι, σήμερα ειδικά! Σαν να ανέβηκε περισσότερο η θερμοκρασία!
- Θέλουν να χρυσώσουν το χάπι και σε λίγο, φαντάζομαι θα έχουμε θερμούς εναγκαλισμούς!
- Θα ανεβεί κι άλλο η θερμοκρασία;
- Μας γέμισαν καλά καλά ψυχολογικά προβλήματα και τώρα, μέσα στις γαλιφιές!
- Δεν σε καταλαβαίνω! Τι σχέση έχει ο καιρός και τα ψυχολογικά; Έχει γούστο; Όλη αυτή η πεσμένη ψυχολογία είναι από τον καιρό;
- Τι *&%$@@!{ μου τσαμπουνάς πρωί πρωί;
- Εγώ; Εσύ δεν ξέρεις τι λες; Με μπερδεύεις! Τι σχέση έχουν οι ζέστες…
- Και ποιος σου μίλησε για τις ζέστες… Ούτε καν… Καμία σχέση… Εγώ σου μιλάω για τα γλυκά λόγια του Γιούνκερ!
- Ποιος είναι αυτός; Τι είναι; Μετεωρολόγος;
- Όχι! Δεσπότης! Τον Γιούνκερ δεν ξέρεις; Τον Γιούνκερ;
- Καλά, σταμάτα! Γράψε λάθος. Αλλού εγώ, αλλού εσύ!
- Αλλού βαρούν τα τύμπανα και αλλού ο γάμος γίνεται! Ο Γιούνκερ το δήλωσε ανερυθρίαστα! Θα ήταν περήφανος αν ήταν Έλληνας!
- Τι μου λες; Και εμείς γιατί ντρεπόμαστε και κυνηγάμε να βρούμε καμία τρύπα να κρυφτούμε;
- Άλλαξαν τα πράματα! Πάμε μπροστά!
- Τι μου λες;
- Ναι, ναι!
- Βρε τον Γιούνκερ! Την άλλη φορά που θα έρθει στην Ελλάδα να τον ντύσουμε τσολιά για να νιώσει ακόμη βαθύτερα την περηφάνια του. Και από πού όλο αυτό παρακαλώ;
- Για αυτά που καταφέραμε.
- Και τι καταφέραμε παρακαλώ;
- Να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, να φτιάξουμε το δρόμο διαφυγής από την κρίση…
- Βρε, τον Γιούνκερ! Και τώρα εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να νιώσουμε κι εμείς το ίδιο;
- Κοίτα να σου πω. Το θέμα είναι λίγο περίπλοκο. Λιγουλάκι…
- Τι; Έχει γούστο να μου πεις ότι τζάμπα πάει τόση περηφάνια…
- Όχι, αλλά αυτά που καταφέραμε είναι σε επίπεδο μακροοικονομίας. Ακόμη δεν έχουν φανεί τα θετικά αποτελέσματα στην μικροοικονομία!
- Τι μου λες, βρε παιδάκι μου! Και όλα αυτά τα είπε ο Γιούνκερ;
- Εμ, ποιος άλλος!  
- Και κατάλαβες εσύ τι είναι μακροοικονομία και τι μικροοικονομία; Το κατάλαβες; Αυτό θες να μου πεις;




Τρίτη 20 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πάει! Αυτό ήταν!
- Πάει! Πέρασε κι αυτό! Πάμε για άλλα τώρα!
- Κουράγιο… Μια ακόμη φορά, να πηδήξουμε και αυτό το χαντάκι και μετά ελεύθεροι και ανέμελοι να απολαύσουμε το ελληνικό καλοκαιράκι! Το δικαιούμαστε, εξ άλλου!
- Μη λες τέτοια! Μη λες τέτοια! Θα αρχίσουν πάλι να λένε ότι είμαστε τεμπέληδες και ότι ξενυχτάμε στα …βραδινά πολιτιστικά κέντρα και αλίμονο μας μετά! Θα αρχίσουν πάλι οι περικοπές! Θέλει και λίγο προσοχή. Με ρέγουλα! Μην πέσουμε με τα μούτρα.
- Μη φοβάσαι τίποτα. Στο είπα. Το δικαιούμαστε.
- Α! Μπα! Και από πού πήραμε αυτό το δικαίωμα; Είναι επίσημο; Με βούλα και υπογραφές;
- Βρε, σου λέω, ναι! Πόσο επίσημο να είναι ένα άρθρο στην Washington Post που αναφέρει ότι οι Έλληνες εργάζονται περισσότερο από όλους τους άλλους Ευρωπαίους;
- Μπα! Έχουμε κι αλλαγή πλεύσης των μέσων; Μέχρι τώρα ήμασταν τεμπέληδες, τεμπελχανάδες και ξενύχτηδες. Πώς κι έτσι άλλαξε ρότα …το παραμύθι;
-  Και λέει και το άλλο! Παρά το γεγονός ότι δουλεύουν περισσότερο δεν είναι πλούσιοι!
- Αυτό σηκώνει πολύ συζήτηση! Τι μας προτρέπει να κάνουμε; Να μην δουλεύουμε πολύ; Διότι όσο να πεις, υπάρχουν και οι πλούσιοι. Άρα; Αυτοί, ή δούλεψαν ακόμη περισσότερο ή δεν δούλεψαν καθόλου. Δεν πιστεύω να υπονοεί κάτι! Κάτι άλλο! Ότι στην Ελλάδα όσοι δεν δουλεύουν τα κονομάνε! Ότι ασχολούνται με άλλα …χόμπυ!
- Και γιατί να μην εννοεί ότι αν και δουλεύουν περισσότερο δεν αμείβονται όσο πρέπει; Αφού έτσι κι αλλιώς έπεσαν κατακόρυφα οι απολαβές!
- Αγνοείς παντελώς το καρφί που έριξα, αλλά δεν πειράζει…
- Χώρια που σου λέει ότι το ένα τέταρτο του πληθυσμού αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της φτώχιας! Θέμα για το οποίο κατέχουμε την πρώτη θέση στην Ευρώπη!
- Είπα κι εγώ! Κάπου πρώτοι δεν θα είμαστε; Όλο πάτο πια!
- Είναι που παραπονιέσαι! Μετά τον πάτο έρχεται η αναρρίχηση!
- Α! πα πα! Πάσχω από υψοφοβία! 




Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πω! Πω! Πολύ διάβασμα έχουμε, πρέπει να πέσουμε με τα μούτρα στη μελέτη!
- Γιατί; Δίνεις πανελλήνιες κι εσύ; Τώρα σε πήρε ο πόνος; Τώρα στα γεράματα; Τώρα αποφάσισες να μορφωθείς;
- Δεν εννοώ αυτήν τη μελέτη! Άλλο διάβασμα εννοώ!
- Σαν τι δηλαδή; Θα το ρίξεις στη λογοτεχνία και θα αρχίσεις να διαβάζεις μυθιστορήματα; Να σου πω, δεν έχεις κι άδικο! Καλοκαιράκι έρχεται, χαλαρά, φραπεδάκι, παραλίες… Ε! ρε! Αυτή είναι ζωή!
- Είσαι βαθιά νυχτωμένος και σε βρίσκω λίγο εκτός εμβέλειας του χρόνου και του χώρου!
- Είχες, δεν είχες, με μπέρδεψες πάλι! Για λέγε λοιπόν, γιατί δεν θέλω να χαλάσω την ησυχία μου! Έλα, λέγε!
- Καλά, δε σε απασχολεί το αποτέλεσμα των εκλογών;
- Γιατί να με απασχολήσει; Πήγα, ψήφισα, γύρισα!
- Κάτι δηλαδή, σαν το ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!
- Ακριβώς! Τι δουλειά έχω εγώ τώρα; Ας βγάλουν τα μάτια μεταξύ τους!
- Αυτό ακριβώς εννοούσα, προηγουμένως. Τώρα θέλει διάβασμα!
- Θα μου πεις μάλλον, ποια είναι τα μηνύματα των εκλογών! Φίλε μου, αυτό το έχω ξανακούσει αρκετές έως πάμπολλες φορές! Και δεν μου καίγεται καρφάκι. Και έχει αποδειχτεί ότι τα μηνύματα έχουν ισχύ από μερικές ώρες έως μερικές μέρες. Και μετά πάλι από την αρχή!
- Δηλαδή, εσύ δεν θα τα βάλεις κάτω, να δεις ποιος, τι, που, πότε;
- Και να χάσω την ηρεμία μου; Για ποιο λόγο;
- Να δεις τι έβγαλαν οι κάλπες!
- Κοίτα να σου πω, ας ρίξουν άλλοι τη μελέτη! Διότι ο καθένας θα βγάλει δικά του συμπεράσματα. Πόσοι είναι; Τόσα συμπεράσματα θα ακούσεις! Οπότε…; Γιατί να χαλάσω τη ζαχαρένια μου; 
- Ε! Τι να σου πω, τέτοια αναισθησία, πια!
- Φίλε μου, ό,τι ήταν να διαβάσω το διάβασα, ό,τι ήταν να μελετήσω το μελέτησα. Τέλος, τώρα. Το μαγαζί έκλεισε!
- Και τι θα γίνει τώρα;
- Τι θες να γίνει; Θα αρχίσουν πάλι τα πάνελ και τα μάνελ και θα λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Κανείς χαμένος και όλοι κερδισμένοι!
- Ώστε, έτσι, ε;

- Εμ, πώς; Αλλιώς;



Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Ξέρεις τι σκέφτομαι;
- Αν δεν μου πεις, όχι!
- Τι ωραία που περνάμε!
- Μπα! Καιρό είχα να σ’ ακούσω αισιόδοξο!
- Ναι, βρε! Είναι ωραία!
- Σε έπιασε η άνοιξη θες να πεις;
- Που την είδες εσύ την άνοιξη; Εμένα για φθινόπωρο μου κάνει παρά για Άνοιξη. Δεν βλέπεις τον καιρό πως συνεχίζει ακόμη;
- Τότε;
- Να… Να ήταν οι εκλογές μια φορά το χρόνο…, μη σου πω δυο!
- Είσαι παλαβός, μου φαίνεται! Και τα έξοδα που τα πας;
- Άμα θέλουν, όλα γίνονται! Κάθε τέσσερα χρόνια είναι πολύ μακριά… μεγάλη απόσταση, βρε αδερφάκι μου…
- Και γιατί παρακαλώ;
- Δεν κατάλαβες εσύ κάτι; Δεν ένιωσες να σε πλημμυρίζει μια ευωχία από παντού, δεν νιώθεις τον φρέσκο αέρα να πλημμυρίζει τα σωθικά σου; Να αναπτερώνεται το ηθικό σου, να έχεις μια ευφορία γενική και να είσαι μέσα στο χαμόγελο;
- Τα παραλές λίγο, αλλά δεν πειράζει!
- Καλά, δεν συνειδητοποιείς ότι ζούμε σε μια χώρα που πρόκειται να αλλάξει; Από παντού, από όλες τις πλευρές αυτό δεν διαρρέει; Όπως και να γίνει, ο καθένας για την πάρτη του αυτό ευαγγελίζεται. Ότι θα αλλάξουν τα πάντα, …καλά δεν θα γίνουμε και Μόντε Κάρλο όπως παλιά, αλλά ένα Λουτράκι το καταφέρνουμε, όσο να πεις!
- Λες;
- Τι λέω, ρε! Εδώ κυκλοφορούν πράματα και θάματα! Φαντάσου να ήταν αυτό μια φορά το χρόνο! Οι βιομηχανίες με τα υπογλώσσια θα ήταν σε εκείνη τη γωνία και θα ζητούσαν την ελεημοσύνη σου τώρα! Παράδεισος θα ήμασταν! Μια αγαπημένη παρέα όλοι μαζί, μια ωραία ατμόσφαιρα. Θα μου πεις τα κόμματα και οι συνδυασμοί θα είχαν τις κόντρες τους, αλλά χρειάζεται κι αυτό. Χωρίς θέαμα, πας πουθενά; Πουθενά!
- Να σου πω, μου φαίνεται κομματάκι δύσκολο!
- Και γιατί; Όλα γίνονται στην Ελλάδα! Αυτό δεν μπορεί να γίνει;


Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν μπορώ να βγάλω άκρη!
- Γιατί; Τόσο δύσκολο είναι;
- Αν είναι λέει; Η κοινή λογική έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά! Μη σου πω κι η επιστήμη!
- Τόσο πολύ, δηλαδή!
- Αμέ! Πώς να βγάλεις άκρη; Μάλλον πρέπει να έχεις υψηλό άι κιου για να το αντιληφθείς το θέμα εκ του σύνεγγυς!
- Αμάν βρε μεγάλε! Ασχολείσαι με υψηλά θέματα, δηλαδή!
- Εγώ; Με τίποτα. Άλλοι τα προκαλούν και δεν μ’ αφήνουν σε ησυχία. Διότι την μια μέρα έτσι και την άλλη μέρα γκιουβέτσι. Άστα να πάνε!
- Δεν σ’ αρέσει το γκιουβέτσι δηλαδή;
- Τέτοιο γκιουβέτσι όχι!
- Και τι έχει αυτό και δεν σ’ αρέσει;
- Δεν έχει μια σταθερότητα στη γεύση. Διαφορετικό κάθε φορά.
- Μην το δοκιμάζεις τότε κι εσύ.
- Γίνεται; Δεν γίνεται! Αφού σου το σερβίρουν συχνά πυκνά!
- Τι να σου πω! Άλλαξε ταβέρνα τότε!
- Δεν μπορώ! Η ίδια είναι! Δεν υπάρχει άλλη!
- Και τι είναι αυτό που δεν σου αρέσει;
- Κοίτα να σου πω! Δεν μπορεί την μια να σου λέει είναι μπροστά ο ένας και ακολουθεί ο άλλος και την άλλη μπροστά ο άλλος και ακολουθεί ο ένας! Και φτου κι απ’ την αρχή, τούμπαλιν!
- Και που είναι το περίεργο; Μπάλα είναι και γυρίζει.
- Έτσι στα καλά καθούμενα; Δεν γίνονται αυτά τα πράματα. Δηλαδή πως μπορεί να είμαι σήμερα εγώ έτσι και την άλλη γκιουβέτσι; Ή το ένα θα είμαι ή το άλλο. Εκτός κι αν ο ερωτώμενος αλλάζει θέση, έτσι για πλάκα για να αλλάξει τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης! Είναι σοβαρά πράματα; Δεν είναι! Τι θες να πεις δηλαδή; Ότι ο καθένας δεν είναι σίγουρος για το τι θα ψηφίσει και αλλάζει ρότα ανάλογα με το πώς φυσάνε οι αγέρηδες;
- Μην ξεχνάς ότι υπάρχουν και οι αναποφάσιστοι!
- Και ακόμη το κλωθογυρίζουν;
- Γαϊτανάκι είναι αυτό. Πόσες φορές θα μπλεχτεί και θα ξεμπλεχτεί! Αμέτρητες φορές!
- Δηλαδή θες να πεις…
- Δεν θέλω να πω τίποτα! Εδώ, αλλάζουν στο πιτς φιτίλι κόμματα και συνδυασμούς, ξεχνιούνται οι παλιές αμαρτίες και διενέξεις και εμφανίζονται μέσα στα μέλια και τις αγάπες!
- Πες το μου έτσι, ντε! Γι’ αυτό δεν μπορώ να βρε μέλι της προκοπής! 


Τρίτη 13 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι είναι ευρωβαρόμετρο; 
- Γιατί, τι έγινε; Έβγαλαν καμία ανακοίνωση πάλι;
- Λέει τον καιρό;
- Τι άλλο θα ακούσουμε πάλι! Πως σου ήρθε αυτό;
- Ποιο; Να ρωτήσω για το ευρωβαρόμετρο;
- Όχι! Το άλλο!
- Δηλαδή; Να μην ρωτήσω;
- Τι κοτσάνα πέταξες;
- Σαν τι δηλαδή;
- Ότι λέει τον καιρό!
- Γιατί δεν λέει τον καιρό; Εγώ είχα την εντύπωση ότι λέει τον καιρό…
- Ναι, τρικυμιώδης έως θυελλώδης…
- Μην μου πεις ότι το ευρωβαρόμετρο δεν λέει τον καιρό! Αφού το λέει κι η λέξη. Λέει τον καιρό για την Ευρώπη. Τι καιρό θα έχει κάθε χώρα, να πούμε…
- Να πούμε…. Είσαι λάθος… καμία σχέση… αλλά και πάλι μπορεί να έχεις και δίκιο. Αλλά όχι αυτόν καιρό που νομίζεις εσύ…
- Για λέγε να μαθαίνουμε…
- Βγαίνουν διάφορα για το τι μέλει γενέσθαι… Τι πιστεύουν τι καιρό θα κάνει… συγγνώμη με μπέρδεψες κι εμένα… πώς τα βλέπουν τα πράγματα… τι προγνώσεις μπορούν να γίνουν για τα πράγματα στην Ευρώπη…  Να, για παράδειγμα, από τελευταία ανακοίνωση του ευρωβαρόμετρου το εξήντα τοις εκατό των Ελλήνων πιστεύει ότι στους επόμενους δώδεκα μήνες θα επιδεινωθεί η οικονομική κατάσταση στην χώρα…
- Είδες λοιπόν; Τι σου έλεγα; Μάλλον, σαν να είχα δίκιο! Επιδείνωση θα έχουμε. Για τον καιρό μιλάει…
- Βρε, δεν εννοεί αυτόν τον καιρό… Δεν λέει για βροχές και καταιγίδες και ηλιοφάνειες και αγέρηδες…
- Βρε, άσε με κάτω που δεν λέει αυτό…
- Τι λέει δηλαδή;
- Για τον καιρό λέει, τον δικό μας τον καιρό, τον κακό, ψυχρό κι ανάποδο!
- Όπως το βλέπει ο καθένας!
- Δηλαδή, το ευρωβαρόμετρο λέει τα αντίθετα από τους ψηφοθήρες μας;
- Κοίτα να σου πω άλλο το ένα άλλο το άλλο.  Σου λέει το 60% του πληθυσμού λέει ότι τα βλέπει μαύρα κι άραχνα, οι άλλοι σου λένε ότι υπόσχονται ότι θα έρθουν ηλιόλουστες μέρες, διότι έχουν αυτοί τον τρόπο τους να αλλάξουν την τρέχουσα κακοκαιρία…
- Τελικά, είχα δίκιο… Καιρός ο ένας καιρός κι ο άλλος…
- Ναι, μην ξεχαστείς… Πάρε  και καμιά ομπρέλα μαζί σου, καλού κακού! 


Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι να σου πω, δεν ξέρω!
- Πέρασε, όμως, ο καιρός. Τι νομίζεις ότι έμεινε; Ούτε μια εβδομάδα!
- Και τι να κάνω; Αφού σου λέω, δεν μπορώ ακόμη! Είμαι μπερδεμένος!
- Δεν είναι λύση αυτή. Και τι θα κάνεις;
- Τι θα κάνω! Ξέρω εγώ; Ό,τι μου ‘ρθει την τελευταία στιγμή!
- Και είναι απάντηση αυτή; Και είναι σωστή αντιμετώπιση των πραγμάτων;
- Δυσκολεύομαι!
- Και πότε θα ξέρεις; Μη μου πεις, άστο για μετά τις εκλογές!
- Δεν ξέρω! Βραχυκύκλωσα! Αφού σκέφτομαι να αρρωστήσω! Να μην πάω!
- Καλά σαράντα τότε!
- Από την μια είμαι έτσι, από την άλλη είμαι αλλιώς!
- Άστο έτσι τότε, γιατί βλέπω ότι άρπαξε και θα το φας καμένο το φαγητό!
- Μη με δουλεύεις!
- Τι να σου κάνω! Τι να πω άλλο;
- Θα αλλάξει τίποτα; Αυτό σκέφτομαι.
- Και αν σκέφτονται όλοι σαν και σένα, κανείς δεν θα πάει, όλοι θα είναι άρρωστοι!
- Δεν ξέρω! Νιώθω την απογοήτευση ακόμη πιο έντονα καθώς πλησιάζουν οι μέρες!
- Βρε τι έχουμε πάθει! Δεν το περίμενα αυτό από σένα! Τι απογοήτευση είναι αυτή!
- Προσέχω με πάσα αφοσίωση το τι λέει ο καθένας, τι εξαπολύει ο καθένας, τι εξακοντίζει ο καθένας και αναρωτιέμαι. Πόσο αληθινοί είναι; Είναι άραγε όσο δείχνουν; Διότι είναι πλέον αποδειγμένο ότι λίγο πριν και λίγο μετά τα συναισθήματα είναι αντιστρόφως ανάλογα. Δόξα τω Θεώ, είδαν πολλά τα ματάκια μας όλα αυτά τα χρόνια! Είδαμε υποσχέσεις που πήγαν στράφι, είδαμε αβρά χτυπήματα στην πλάτη που μεταλλάχτηκαν σε μαστίγια… και τι δεν είδαμε!  
- Και τι σημαίνει αυτό;
- Ποιος μου εγγυάται ότι δεν θα ακούσω και πάλι… μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται; Αυτό με τρομάζει! Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…



Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Κοίτα να σου πω! Τα πράγματα είναι απλά. Δεν χρειάζεται να ξέρεις και πολλά γράμματα. Εύκολο να το καταλάβει κανείς.
- Αυτό είναι υπονοούμενο για μένα;
- Γιατί τσιμπάς τόσο εύκολα; Είναι δυνατόν; Ό,τι έχω να πω, τουλάχιστον σε σένα, θα στο πω κατευθείαν και κατάμουτρα! Χωρίς πολλές τσιριμόνιες!
- Και δε μου λες, τι είναι αυτό τώρα που θα το καταλάβω αμέσως;
- Θα δεις! Οι άλλοι που ξέρουν πολλά γράμματα δεν τον έχουν καταλάβει. Δεν θέλουν να το καταλάβουν…, δεν μπορούν να το καταλάβουν…; Δεν ξέρω τι ακριβώς παίζει! Πάντως κάτι από όλα αυτά παίζει!
- Για λέγε!
- Ας υποθέσουμε ότι εσύ έχεις ένα μαγαζί.
- Γιατί ας υποθέσουμε! Αφού έχω!
- Ξεκινάω έτσι για να μην μου λες άλλα αργότερα!  Τέλος πάντων!
- Για λέγε!
- Αυτό το μαγαζί, λοιπόν, δεν πάει καλά, δεν έχει πελάτες, άρα δεν έχει και πολλά έσοδα. Και γιατί δεν πάει καλά; Διότι, όπως είπαμε, δεν έχει πελάτες. Και γιατί δεν έχει πελάτες; Διότι οι πελάτες έχουν εξαφανιστεί διότι αδυνατούν να πληρώσουν και έτσι περιορίζονται στα απαραίτητα. Εσύ όμως έχεις πάγια έξοδα που πρέπει να τα πληρώσεις είτε έχεις δουλειά, είτε δεν έχεις. Τι γίνεται τότε; Αδυνατείς να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου, δεξιά και αριστερά. Και τι γίνεται μετά; Πιέζεσαι να πληρώσεις, αλλά και πάλι αδυνατείς. Οπότε τι γίνεται με τα έσοδα των υπολοίπων; Μειώνονται κι αυτά, διότι δεν μπαίνουν έσοδα στα ταμεία τους. Και έτσι τα κρατικά και λοιπά ταμεία μένουν με αρκετό κενό χώρο. Πως θα τον γεμίσουν; Ουδείς γνωρίζει! Και γιατί να τα γεμίσει; Διότι έχει και υποχρεώσεις πληρωμών προς ιδιώτες. Οπότε υπάρχει και εδώ αδυναμία πληρωμής! Και περιμένουν μέχρι κάποιος από μηχανής θεός να βρει τη λύση. Ένας κύκλος που δεν σταματά και όσο πάει και αυξάνεται. Και να σου τα έσοδα του κράτους μειώνονται μήνα με το μήνα… Το κατάλαβες;
- Αν το κατάλαβα λέει! Και πολύ καλά μάλιστα!
- Είδες τι σου έλεγα; Οι από πάνω δεν θέλουν να το καταλάβουν! 



Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Βρε, πως αλλάζουν οι καιροί!
- Όσο να πεις μια ζεστούλα την έκανε χτες! Μην έχεις παράπονο. Σαν να μου φαίνεται τέλος οι υγρασίες και τα πιασίματα!
- Καλά, ακόμη εκεί είσαι εσύ; Άλλους καιρούς εννοώ! Το κάποτε και το τώρα. Το χτες και το σήμερα.
- Ναι, ναι, υπάρχει ένας αέρας αλλαγής!
- Σιγά μην είναι και άνεμος! Πρόσεξε μην πουντιάσεις!
- Γιατί το λες αυτό; Αλλάζουν τα πράματα!
- Ναι, σίγουρα αλλάζουν… Θυμάσαι κάποτε που έπεφταν οι μπουλντόζες και ισοπέδωναν ό,τι έβρισκαν κτισμένο δίπλα στη θάλασσα, …στον αιγιαλό για να καταλάβεις!
- Τώρα με μπέρδεψες! Τι είναι αιγιαλός;
- Πως λέμε γιαλός, ένα πράμα; Αυτό ακριβώς. Αιγιαλός ίσον γιαλός.
- Και γιατί δεν το λες έτσι, να το καταλάβουμε; Δεν είμαστε όλοι γραμματιζούμενοι σαν και σένα.
- Αυτό είναι το πρόβλημα μας. Δεν είμαστε γραμματιζούμενοι όπως λες. Αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Τι νομίζεις; Ότι Θέλουν να είμαστε όλοι γραμματιζούμενοι; Διότι όταν λέμε αιγιαλός είναι για να το καταλάβει ένας γραμματιζούμενος όπως λες, που είναι μέσα στα πράματα. Τι να καταλάβεις εσύ; Αφού δεν σε αφορά. Το προσπερνάς. Λες δεν με κόφτει και πάς παρακάτω. Ενώ αν έλεγε γιαλός, θα τσιμπούσες αμέσως. Θα έλεγες, επ! την ξέρω εγώ αυτή την λέξη. Για στάσου να δω τι τρέχει!
- Και τι γίνεται δηλαδή με αυτόν τον αιγιαλό που λες!
- Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς τρέχει…
- Μετά μου λες ότι είσαι και γραμματιζούμενος. Αφού και εσύ δεν έχεις καταλάβει. Τι μου πουλάς εξυπνάδες!
- Υπάρχουν πολλά επίπεδα γραμματιζούμενων. Θα τα συζητήσουμε άλλη φορά αυτά! Λοιπόν, από ό,τι μαθαίνω κάτι θα γίνεται με τις παραλίες, …θα μπουν ιδιώτες; …θα κόβουν εισιτήριο; …θα είναι αποκλειστικές παραλίες για τα ξενοδοχεία; …θα τα περιφράξουν για να γίνουν ψυχαγωγικές μονάδες; κάτι από όλα αυτά, τέλος πάντων!
- Μα κάποτε όλα αυτά ήταν παράνομα!
- Γι’ αυτό λέω ότι άλλαξαν οι καιροί φίλε μου! Πάρτο χαμπάρι. Γινόμαστε Ευρώπη! Ο πολιτισμός στο σπίτι μας πια!
- Σιγά να μην είναι και ΙΖΟΛΑ!



Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Μπορείς; Δεν μπορείς!
- Τι να μπορώ;
- Είναι αδιανόητο αυτό που μου συμβαίνει!
- Τι σου συμβαίνει;
- Έχω πειστεί πλέον ότι μας ψεκάζουν, δεν είναι δυνατόν!
- Λες και εσύ τις ίδιες βλακείες που λένε και  οι άλλοι!
- Δεν είναι δυνατόν, σου λέω, το πράμα παράγινε! Μας ψεκάζουν, πάει και τελείωσε!
- Καλά ό,τι πεις! Για εξηγήσου τώρα. Τι σε πείραξε;
- Για δες εδώ!
- Τι είναι αυτό;
- Τι είναι; Δεν βλέπεις;
- Βλέπω, αλλά… Ένα πενηντάρικο και ένα εικοσάρικο.
- Το όλον;
- Εβδομήντα ευρώ! Και τι θα κάνεις τώρα; Τίποτα μαγικά; Θα το εξαφανίσεις μπροστά από τα μάτια μου και θα το βγάλεις από το αυτί μου;
- Μ’ αρέσει που πάντα έχεις χιούμορ!
- Ο Έλληνας πάντα διακρίνεται για το χιούμορ του! Γιατί εγώ να αποτελώ εξαίρεση;
- Όχι, δεν θα σου κάνω μαγικά για να τα εξαφανίσω. Άλλοι αποδείχτηκαν καλύτεροι στις εξαφανίσεις! Θέλω να μου πεις τι μπορείς να κάνεις με εβδομήντα ευρώ.
- Με εβδομήντα ευρώ; Σήμερα;
- Όποτε θες!
- Υπάρχει διαφορά. Αν ήταν κάποτε, μπορούσες να κάνεις πολλά, διότι εβδομήντα ευρώ είναι πάνω από είκοσι χιλιάδες, αν τα δούμε σε δραχμές. Και κάποτε με είκοσι χιλιάδες, έκοβες και έραβες…
- Βρε, τώρα, σου μιλάω…
- Τώρα… Τι να σου πω… Μου βάζεις δύσκολα… Αλλά γιατί ρωτάς;
- Γιατί αλλού, βρε αφιλότιμε, ζουν με εβδομήντα ευρώ το μήνα!
- Δεν θα σοβαρευτείς ποτέ! Και που γίνεται αυτό;
- Στην Μολδαβία!
- Τόσα παίρνουν, δεν ξέρουμε όμως αν ζούνε… Και τι θες να πεις δηλαδή μ’ αυτό;
- Ότι εμείς εδώ πρέπει να κάνουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ το σταυρό μας με τους μισθούς που παίρνουμε.
- Έχω μείνει άλαλος! Τι ακούω;
- Διότι με τους μισθούς που παίρνουμε αποδεικνύεται περίτρανα ότι έχουμε υψηλό επίπεδο ζωής.
- Όχι αποκλείεται…, για να δω… όχι, δεν έχεις πυρετό! Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει.
- Μια χαρά είμαι…
- Αυτό είναι, έχεις δίκιο. Μας ψεκάζουν!



Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Σε βλέπω πολύ σκεπτικό πάλι! Τι σκέφτεσαι;
- Τι να σκέφτομαι; Ότι δεν πρόκειται να αλλάξουμε. Δύσκολο μου φαίνεται να αλλάξουμε νοοτροπία. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι τα ίδια!
- Τι θες να πεις;
- Έπεσαν με τα μούτρα, σαν τις ακρίδες για το επίδομα…
- Τέτοιες εποχές και το δεκάρικο είναι μεγάλο ποσό… Αφού λέμε το ψωμί ψωμάκι…
- Δεν εννοώ για αυτούς που πραγματικά το έχουν ανάγκη αλλά για χιλιάδες άλλους που έκαναν αίτηση ενώ ήξεραν ότι δεν το δικαιούνταν! Και μιλάμε για πολλά λεφτά! Ο άλλος δήλωνε πάνω από εκατό χιλιάδες εισόδημα, άλλος δήλωνε σκάφος, άλλος πισίνα και πάει λέγοντας… Που πας ρε Καραμήτρο;
- Και τελικά;
- Τελικά τι; Τους απέρριψαν!
- Και σένα τι σε κόφτει;
- Προσπαθώ να μπω στη θέση τους για να μπορέσω να καταλάβω την σκέψη τους όταν έκαναν την αίτηση. Την έκαναν για πλάκα; Αλλά και πάλι, τόσες χιλιάδες είχαν την ίδια σκέψη για την διασκέδαση του πράγματος;
- Α! Μπα! Ήθελαν να τσεκάρουν αν το σύστημα δούλευε… Σου λέει, ας κάνουμε αίτηση και που ξέρεις, μπορεί και να πάρουμε, λάθη πάντα γίνονται, εδώ, ακόμη συντάξεις ανακαλύπτουν που συνέχιζαν και τις έπαιρναν, ενώ οι δικαιούχοι είχαν αποδημήσει εις τόπον χλοερόν… Μπορεί να μην μας πιάσουν, σου λέει…  
- Είδες που καταλήγουμε; Υπάρχει ακόμη αυτό το αρπαχτικό που το έχουμε ακόμη, που μας ωθεί να πάρουμε, να αρπάξουμε δε λες καλύτερα, κάτι που δεν μας ανήκει, δεν είναι δικό μας. Και έτσι θα το χάσει κάποιος που το έχει πραγματικά ανάγκη… Δεν βαριέσαι, λες… Τι με νοιάζει για τον άλλον; Την δική μου τσέπη θα κοιτάξω… Δεν κάνουμε έτσι χωριό, φίλε μου! Και να σκεφτείς ότι και ο …πισιναδόρος λιμπίστηκε το πεντακοσάρικο! Χώρια που έχει και εισόδημα μερικών, κάμποσων χιλιάδων!
- Δηλαδή η εποχή της αρπαχτής δεν τελείωσε…
- Πώς να τελειώσει; Αφού συνεχίζεται…