Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Παρ’ το από την αρχή!
- Ποιο ρε;
- Το όλο θέμα!
- Έχεις από χθες που με κούρασες! Και είμαι ακόμη κουρασμένος! Δεν σ’ αντέχω άλλο!
- Γιατί, ρε; Τι σου ‘κανα;
- Με κούρασες!
- Γιατί ρε; Σε έβαλα και έσκαψες; Σε έβαλα και έτρεξες; Τι από όλα αυτά;
- Απολύτως τίποτα;
- Ε! Τότε;
- Με βάζεις και σκέφτομαι!
- Και κουράζεσαι τελικά με το να σκέφτεσαι… Λογικό το βρίσκω… Το εθνικό μας σπορ…
- Ποιο; Το ότι σκεφτόμαστε ή το ότι κουραζόμαστε; Και από πότε έγινε…
- Από πάντα… Η σκέψη μάς φέρνει κούραση, μια εξάντληση…
- Εξυπνάδες…
- Καθόλου… Μόνο σου παραδέχτηκες ότι κουράζεσαι…
- Εμ!
- Είδες λοιπόν ότι έχουμε εκπαιδευτεί τόσο καλά στο να μας κουράζει αυτό το…
- Το ποιο; Το να σκεφτόμαστε;
- Ακριβώς! Έχουμε αφεθεί στο να αφήνουμε άλλους να σκέφτονται για μας… Διότι εμείς βρισκόμαστε σε μια αδράνεια, σε μια πνευματική νιρβάνα…
- Πνευματική νιρβάνα;
- Ναι!
- Και τι είναι αυτό; Τι εννοείς;
- Η σκέψη μας έχει πάρει την μορφή μιας επίπεδης επιφάνειας μιας ήρεμης λίμνης… Μια λεία επίπεδη επιφάνεια που πάνω της μπορεί να γλιστρήσει οτιδήποτε χωρίς να ταράξει τα νερά της…
- Και δεν υπάρχει κίνδυνος να βουλιάξεις;
- Εκεί είναι όλος ο κίνδυνος! Άμαθοι καθώς είμαστε μόλις πατήσουμε με το πόδι μας και συνεχίζουμε να περπατάμε, δεν θα αντέξει από το βάρος της νηπιακής μας ελαφράδας και θα μας φάει το μαύρο σκοτάδι του βυθού…
- Το βάρος της νηπιακής μας ελαφράδας; Τι βάρος έχει κάτι το ελαφρύ!
- Χα, χα! Με έκανες και γέλασα!
- Μπα;
- Και καθώς θα χανόμαστε στο βυθό, τα νερά θα συνεχίζουν να είναι ήρεμα, δεν θα εμφανιστούν κύκλοι που θα απομακρύνονται από το σημείο. Η απόλυτη ακινησία…
- Με τρομάζεις…
- Δεν νομίζω…, μόνο όταν θα αρχίζεις να σκέφτεσαι…

  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου