ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Φοβάμαι να στο πω, αλλά θα στο πω!

- Θα μου το πεις τελικά;

- Θα στο πω!

- Τότε γιατί φοβάσαι;

- Να μην παρεξηγηθώ!

- Γιατί; Τι θα πεις; Θα μας βρίσεις;

- Όχι!

- Θα θάψεις κανέναν; Θα κατηγορήσεις κανέναν;

- Όχι, ρε, όχι τέτοια πράγματα!

- Τότε τι φοβάσαι; Βουρ στον πατσά!

- Δεν θα παρεξηγηθώ, ε;

- Πολύ εισαγωγή κάνεις βρε παιδάκι μου και ανησυχώ! Δεν μπορώ να φανταστώ τι με περιμένει! Τι θα ακούσουν τα ταλαίπωρα τα αυτάκια μου!

- Ρε, σίγουρα είναι κρίμα οι άνθρωποι, πόλεμο έχουν, σπίτια δεν έχουν, στον ήλιο μοίρα δεν έχουν, κρίμα είναι, να τους βοηθήσουμε, δε λέω, όσο ανάγκη και να έχουμε, όσα προβλήματα και να έχουμε όλο και κάτι μπορούμε να προσφέρουμε…

- Καλά το πας, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει!

- Γίνεται μεγάλος ντόρος με όλο αυτό το θέμα!

- Να μην γίνει; Άνθρωποι είναι κι αυτοί!

- Συμφωνώ! Απόλυτα! Αλλά και εδώ άνθρωποι δεν είναι; Άνθρωποι δεν είμαστε; Δηλαδή εμείς εδώ τι κάνουμε; Είμαστε μέσα στην καλή χαρά; Κόσμος πεινάει, κόσμος πεθαίνει, κόσμος και κοσμάκης χάνει δουλειές, δεν έχει να πληρώσει πετρέλαιο, δεν Έχει να πληρώσει ΔΕΗ, δεν έχει το ένα, δεν έχει το άλλο… και έχουμε μακρύ δρόμο ακόμη… Δεν βλέπω φως στο τούνελ… Φαντάσου τι θα δούμε ακόμη! Άδειες βιτρίνες που θα αυξηθούν να μου το θυμηθείς.  Μέχρι που θα πάει αυτό; Τι άλλο θα δούμε; Τι άλλο θα ζήσουμε; Δεν λες τίποτα;

- Τι να πω;

- Για αυτά που λέω! Εμείς δηλαδή; Απλώς υπάρχει η κάλυψη της ησυχίας; Δεν υπάρχει καπνός; Δεν υπάρχουν θύματα; Και εμείς πόλεμο δεν έχουμε εδώ; Εμείς φταίμε και δίκαια ζούμε  ό,τι ζούμε; Έχουμε τις ενοχές μας; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας; Είδες πως τα κατάφεραν; Να νιώθουμε ότι φταίμε! Και ο πόλεμος συνεχίζεται!

- Για πολλά χρόνια ακόμη!