ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Δηλαδή θα έχουμε εμείς την αποκλειστικότητα! 

- Είδες τύχη; Ρε, δεν είναι δυνατόν, άμα έχεις την τύχη με το μέρος σου δεν πάνε να χτυπιούνται οι άλλοι, δεν καταφέρνουν τίποτα, τίποτα σου λέω!

- Δεν λέω, να τους φροντίσουμε, να τους ταΐσουμε, όλο και κάτι θα βρούμε, αλλά αυτό που γίνεται είναι άνω ποταμών, μη σου πω εξωφρενικό!

- Μόνο εξωφρενικό; Δείχνει ξεκάθαρα την εικόνα των φίλων μας Ευρωπαίων που πέρα από αυτούς… Μόνο το εαυτούλη τους. Και μετά σου λέει πολιτισμένος! Έτσι είναι ο πολιτισμός ρε φίλε; Καλύπτεσαι πίσω από τον πολιτισμό που σου δώσαμε εμείς, ναι ρε, αυτός ο πολιτισμός σας, δικός μας είναι, μας τον χρωστάτε, αλλά τελικά δεν σας αξίζει, ποτέ δεν σας άξιζε.

Και ας μην ήταν πάντα οι Έλληνες να φυλάνε Θερμοπύλες και θα σας έλεγα εγώ πως και τι θα ήσασταν τώρα. Ακόμη πάνω στα δέντρα θα ήσασταν, άντε και μερικοί από κάτω! Να είστε καλά ρε! Που έχετε τους Έλληνες και σας φυλάνε την ηρεμία σας και δεν σας ακουμπάει τίποτα! Μα τίποτα! Δεν αξίζετε ούτε την λέξη Ευρώπη, ούτε να θεωρείστε Ευρωπαίοι! Διότι άλλα σας δώσαμε, αλλιώς τα καταλάβατε, αλλιώς τα χρησιμοποιείται, αλλιώς τα εκμεταλλεύεστε.

Έχετε δίκιο, φταίμε κι εμείς. Ένα φταίξιμο το έχουμε και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμη. Πρέπει να το παραδεχτούμε, αλλά λίγο δύσκολο το βλέπω. Διότι τόσους αιώνες εμείς ήμασταν που φυλλούσαμε Θερμοπύλες στην Ευρώπη για να μπορείτε να καμαρώνετε σήμερα για τα επιτεύγματά σας.

Ας είχαμε μυαλό, και ας καταλαβαίναμε κάθε φορά τι μαγείρευαν και τι μαγειρεύουν και τα τρώμε σούμπιτο αμάσητα σαν πεινασμένοι ηλίθιοι. Καλά κάνουν ρε, και μας δουλεύουν, διότι ξέρουν τι κάνουν. Ξέρουν που θέλουν να χτυπήσουν για να μας αφανίσουν, να απαλλαγούν από μας. Διότι σου λέει, τώρα πια δεν είστε χρήσιμοι, όσο ζουμί θέλαμε να ξεζουμίσουμε το πήραμε. Το υπόλοιπο μπορούμε να το πάρουμε και μόνοι μας. Έτσι όπως σας φτιάξαμε τα υπόλοιπα είναι εύκολα, σας έχουμε στο χέρι και δεν μπορεί να κουνηθεί φτερό! Ούτε καν μύγα να κουνηθεί χωρίς τις εντολές τις δικές μας!

- Πες κι άλλα μ’ αρέσεις! Μια χαρά τα λες!

- Εσύ, πόσο μια χαρά τ’ ακούς;