Μια συνάντηση με τη συγγραφέα Φιλομήλα Λαπατά!

  

Με την συγγραφέα Φιλομήλα Λαπατά συναντηθήκαμε στην Κατερίνη με την ευκαιρία της παρουσίασης του καινούριου της βιβλίου στο βιβλιοπωλείο ΝΕΣΤΩΡ. Για το βιβλίο μίλησε η φιλόλογος Ειρήνη Παξιμαδάκη. Η συζήτησή μας ήταν απολαυστική και άκρως ενδιαφέρουσα.

Πείτε μας  λίγα λόγια για το καινούριο σας μυθιστόρημα;

«Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» αποτελεί το πρώτο ΑΥΤΟΤΕΛΕΣ μυθιστόρημα μιας καινούργιας σειράς με υπέρτιτλο «ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ». Πρόκειται για μια ιστορική μυθιστορηματική σειρά από γυναίκες Ελληνίδες, μέσα από τη ζωή και τις περιπέτειες των οποίων δίνω την «τοιχογραφία» των τελευταίων διακοσίων χρόνων της ιστορίας μας. Η σειρά δεν είναι διδακτική. Είναι μυθιστορηματική και ατμοσφαιρική. Πολλά από τα πρόσωπα στα οποία αναφέρομαι έχουν υπάρξει στο παρελθόν, στην Αθήνα των δυο τελευταίων αιώνων, και έχουν σημαδέψει με τις ζωές τους (όχι κατ’ ανάγκη επώνυμες) την ιστορία και την ταυτότητα της πόλης. «Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ», πρώτο μυθιστόρημα της σειράς, αναφέρεται στην προεπαναστατική περίοδο της Ελλάδας, αρχίζει από το 1790 και ολοκληρώνεται το 1838. Σκοπός μου ήταν και είναι (για τα επόμενα μυθιστορήματα της σειράς) να καταγράψω το πολιτιστικό και πολιτισμικό στοιχείο της Ελλάδας γενικότερα, μέσα από την καθημερινή ζωή των κατοίκων της Αθήνας.

Είναι εσφαλμένη η εντύπωση ότι οι γυναίκες παίζουν σημαντικό ρόλο στα βιβλία σας; Γιατί ναι; Γιατί όχι;

Οι γυναίκες παίζουν σημαντικότατο ρόλο σε όλα τα βιβλία μου (επτά τον αριθμό), δίχως να αδικώ τους άντρες πρωταγωνιστές σε ρόλο και σημασία. Το αντίθετο: εγώ τους λατρεύω τους άντρες! Συνηθίζω όμως να γράφω για ό,τι γνωρίζω καλύτερα. Όπως καταλαβαίνετε, ως γυναίκα γνωρίζω πολύ καλά την ψυχολογία του φύλου μου.

Η συγγραφή είναι μοναχική εργασία ή δεν είναι; Τι έχετε κερδίσει ή τι έχετε χάσει όλα αυτά τα χρόνια που γράφετε;

Η συγγραφή είναι μοναχικότατη εργασία! Τις περιόδους που ασχολούμαι με το γράψιμο ενός μυθιστορήματος «κατεβάζω ρολά», απομονώνομαι, ζω με τους ήρωές μου. Δεν νιώθω να έχω χάσει τίποτα όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με το γράψιμο. Αντίθετα έχω κερδίσει επίγνωση. Έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος. Η συγγραφή είναι περίοδος δημιουργικότατη για εμένα. Μοναξιάς ναι, αλλά δεν παραπονούμαι. Την επιζητώ, θα έλεγα. Την καλωσορίζω στην καθημερινότητά μου. Με σπρώχνει να συγκεντρωθώ στον εαυτό μου, καθώς κάνω στροφή προς το κέντρο της ύπαρξής μου. Ένα είδος αυτογνωσίας, η οποία με βοηθάει να εξετάζω και πολλές φορές να αναθεωρώ τις επιλογές μου.

Στα μυθιστορήματά σας υπάρχει μια Ελλάδα από το παρελθόν. Πόσο μπορεί να συγκριθεί ο Έλληνας του τότε, με τον Έλληνα του σήμερα;

Ο τρόπος ζωής, οι κοινωνικοί κανόνες, οι επιστημονικές επιτεύξεις, η θέση της γυναίκας, ο ρόλος της στην κοινωνία, αλλά και στην οικογένεια, έχουν αλλάξει. Έχουν ακολουθήσει την εξέλιξη της εποχής. Δυστυχώς, όμως πολύ λίγα έχουν αλλάξει στην νοοτροπία του Έλληνα. Οι Έλληνες είχαν από τα προεπαναστατικά χρόνια λατρεία προς τις θεωρίες συνομωσίας και πάντα τη νοοτροπία του θύματος. Δυστυχώς αυτές οι πεποιθήσεις και η ανάλογη συμπεριφορά που τις συνοδεύει συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Η προγονολατρεία του Έλληνα πόσο βοήθησε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας;

Βοήθησε στην αρχή στο να συνειδητοποιήσει ο Έλληνας τη μεγάλη σημασία της συνεισφοράς του στον πολιτισμό. Δεν είχε επίγνωση, δεν είχε ιδέα της ταυτότητάς του. Δυο αιώνες πριν, ελάχιστοι Έλληνες, οι σπουδαγμένοι κατά κανόνα, και ιδίως εκείνοι του Εξωτερικού, είχαν συνείδηση της σημασίας της Ελλάδας για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Να φανταστείτε πως αμέσως μετά την Επανάσταση του 1821, όταν η Ελλάδα έγινε κράτος και η Αθήνα πρωτεύουσα της χώρας και άρχισε η ανοικοδόμησή της, οι κάτοικοι έσπαγαν κυριολεκτικά τα αρχαία απομεινάρια (και από αυτά υπήρχαν σπαρμένα παντού στην Αττική) για να τα χρησιμοποιήσουν ως οικοδομικό υλικό για τα σπίτια τους. Και ευτυχώς που άρχισαν, εν τω μεταξύ, να καταφθάνουν ξένοι αρχαιολόγοι στην Αθήνα, για ανασκαφές και για να σχεδιάσουν τα απομεινάρια του αρχαίου κάλλους, και έτσι κατάφεραν να περισώσουν όσα πρόλαβαν.  Αλλά, ο Έλληνας, δυστυχώς, έμεινε «κολλημένος» σ’ εκείνο το σημείο της αρχαίας δόξας. Η μετέπειτα πορεία του είναι απογοητευτική.

Υπήρξε παιδεία στην Ελλάδα τέτοια ώστε να επηρεάσει τη σκέψη του Έλληνα, να αλλάξει πραγματικά τη ζωή του, τις θεωρίες του;

Από το αποτέλεσμα της νεότερης ιστορίας του, δεν το νομίζω. Ειδικά τα τελευταία χρόνια. Υπήρξαν και υπάρχουν, βέβαια, φωτισμένοι Έλληνες, αλλά είναι μειονότητα.

Με τη συγγραφή “ζείτε” μια Ελλάδα που πέρασε, για την οποία ο πολύς κόσμος δηλώνει άγνοια εκ των πραγμάτων διότι η Ιστορία δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο του θέμα. Μια Ελλάδα που προσπάθησε στην πορεία να σταθεί στα πόδια της. Τα κατάφερε εν τέλει;

Αν αναλογισθούμε ότι ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της Ακρόπολης κατάφερε μέσα σε λιγότερο από δυο αιώνες να γίνει μια από τις πιο σπουδαίες (ιστορικά και πολιτισμικά) πρωτεύουσες της Ευρώπης, θα έλεγα ναι, τα κατάφερε η Ελλάδα, με βοήθεια πάντα, να σταθεί στα πόδια της.

Σήμερα ο συγγραφέας έχει “αντικαταστήσει” τους ηθοποιούς και γενικότερα τους καλλιτέχνες. Τι θέλω να πω. Σήμερα ο αναγνώστης θέλει να γνωρίσει από κοντά τον συγγραφέα, να μάθει για αυτόν, να γνωρίζει ίσως λεπτομέρειες από τη ζωή του, γίνεται φαν του. Κάτι που γινόταν πριν δεκαετίες με τους καλλιτέχνες. Γιατί λέτε έγινε αυτή η “αντικατάσταση”; Σήμερα ο συγγραφέας είναι αυτός που παρέχει το όνειρο;

Ο συγγραφέας με τα κείμενά του και τα μυθιστορήματά του «μπαίνει» μέσα στα σπίτια οποιαδήποτε ώρα και στιγμή. Δίνει τη δυνατότητα στους αναγνώστες και βιβλιόφιλους να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία τους, αντί να «χάψουν» αφιλτράριστο αυτό που τους προσφέρει καταιγιστικά η τηλεόραση. Οι αναγνώστες θεωρούν τον συγγραφέα δικό τους άνθρωπο, με παρόμοια πάθη τα οποία εκείνος μπορεί, λόγω ταλέντου, και εκφράζει στο χαρτί. Τα βιβλία «ανοίγουν» τη σκέψη, μας ταξιδεύουν, εξασκούν τη φαντασία μας, μας βοηθούν να δούμε με άλλα «μάτια» τη ζωή, μας βοηθούν μέσα από τους ήρωές τους και τις ιστορίες τους να επανεξετάσουμε τον εαυτό μας, τις πράξεις μας, τις δικές μας επιλογές και, πολλές φορές, να αποδεχτούμε δύσκολα γεγονότα που μας έρχονται ως «μεγάλοι δάσκαλοι» στη ζωή μας. Αυτό κάνουν τα βιβλία και η ανάγνωση. Ίσως αυτό να είναι και το «όνειρο» που παρέχουν.

Είναι ένας συγγραφέας ένα ιδιαίτερο άτομο; Σε τι διαφέρει; Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας;

Ιδιαίτερο μόνο γιατί μπορεί να εκφράζεται γραπτώς. Κατά τη γνώμη μου ο συγγραφέας είναι άνθρωπος της διπλανής πόρτας, με πάθη, χαρές, στενοχώριες, προβληματισμούς, όπως και ο καθένας μας δηλαδή, μόνο που εκείνος έχει το ταλέντο να βάζει όλα αυτά που τον απασχολούν (κοινά για όλους) σιωπηλά πάνω στο χαρτί.

Σας έχει τύχει όταν γράφετε να “εκνευριστείτε” με κάποιον ήρωά σας; Αν ναι, γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό; Πόσο χάρτινους θεωρείτε τους ήρωές σας;

Πολλές φορές μου έχει τύχει αυτό. Ειδικά στο μυθιστόρημά μου «Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» συνέβη επανειλημμένως. Έγραφα, βλέπετε, για χαρακτήρες αντίθετους από το δικό μου, γιατί εγώ, παρόλα τα δύσκολα που έχω ζήσει, δεν ένιωσα ποτέ θύμα της ζωής ή των διαφόρων καταστάσεων, όπως κάποιοι από τους ήρωες του μυθιστορήματός μου. Να σας δώσω όμως και ένα άλλο παράδειγμα: Στο μυθιστόρημά μου «ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ» έδωσα αυθόρμητα στην αρχή ένα δύσκολο τέλος. Δύσκολο αλλά εξαιρετικό. Κατόπιν, σκεπτόμενη τους αναγνώστες, θέλησα να το αλλάξω. Να το «ελαφρύνω» κατά κάποιον τρόπο. Προσπάθησα επτά φορές! Στάθηκε αδύνατο. Σαν οι δυο πρωταγωνίστριές μου να είχαν κάνει «κατάληψη» του μυαλού μου και του χεριού μου και δεν μου το επέτρεπαν.  Επέστρεψα στην  πρωταρχική μου απόφαση και έδωσα το τέλος που είχα αυθόρμητα επιλέξει. Δεν είναι χάρτινοι οι ήρωές μου. Τους συλλαμβάνω στο νου μου, τους κυοφορώ όσο χρόνο χρειασθεί για να ολοκληρωθούν ως προσωπικότητες και κατόπιν τους «γεννάω» πάνω στο χαρτί. Είναι απόλυτα αληθινοί, με σάρκα και οστά!  

Η ανάγνωση λογοτεχνικών έργων είναι μια απόδραση από την πραγματικότητα. Πόσο μας βοηθά αυτό να αντιμετωπίσουμε την άγρια πραγματικότητα;  Μήπως ένας “γυάλινος κόσμος” είναι το ζητούμενο; Είμαστε αδύναμοι και θέλουμε να αποδράσουμε;

Δεν νομίζω ότι το ζητούμενο είναι ένας «γυάλινος κόσμος». Το ζητούμενο είναι η επίγνωση. Η ανάγνωση λογοτεχνικών έργων είναι μια προσπάθεια κατανόησης του εαυτού μας μέσα από τους χαρακτήρες και τις ζωές των πρωταγωνιστών των βιβλίων. Είναι μια ευκαιρία, που βέβαια δεν γνωρίζω πόσοι από τους αναγνώστες την αντιλαμβάνονται έτσι, για αυτοκριτική! Η ανάγνωση, όπως και η μουσική, αλλάζουν και σώζουν ζωές!

Γράφετε καθημερινά; Ακόμη κι όταν ταλαιπωρείστε συναισθηματικά; Μπορείτε να είστε κάθε μέρα σε εγρήγορση έμπνευσης; Αλήθεια, τι μπορεί να είναι αυτό που αποκαλούμε έμπνευση;

Δεν γράφω καθημερινά. Δεν είμαι πάντα σε εγρήγορση έμπνευσης. Όταν όμως βρίσκομαι σε περίοδο συγγραφής, γυρίζω προς το κέντρο της ύπαρξής μου και ακολουθώ περίεργα ωράρια, ανάλογα πάντα με την ανάγκη μου να βάλω στο χαρτί τις ιδέες μου. Οι συγκεκριμένες περίοδοι συγγραφείς είναι εξαιρετικά μοναχικές για μένα.

 Ένας επίδοξος συγγραφέας πως μπορεί να είναι σίγουρος ότι μπορεί να γίνει συγγραφέας, ότι το έχει δηλαδή;

Δεν υπάρχει καμία σιγουριά στη συγγραφή. Υπάρχουν αμέτρητοι αστάθμητοι παράγοντες. Ποιότητα κειμένων, σωστή επιλογή εκδότη, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συγκυρίες. Και βέβαια στην Ελλάδα, πλην μετρημένων στα δάχτυλα εξαιρέσεων, η συγγραφή δεν είναι βιοποριστικό επάγγελμα. Στο Εξωτερικό είναι διαφορετικά τα πράγματα. Στη χώρα μας, στατιστικά, μόνο το 20% των Ελλήνων διαβάζει συστηματικά.

Τα μαθήματα δημιουργικής γραφής μπορούν να δημιουργήσουν συγγραφείς;

Υπάρχουν γενικοί κανόνες γραφής, και καλό είναι να τους γνωρίζουν όσοι θέλουν να ασχοληθούν με τη συγγραφή, αλλά και όχι μόνο. Τα μαθήματα βοηθούν στο να μπορεί κάποιος να εκφραστεί καλά στο γραπτό λόγο. Δεν μπορούν όμως ποτέ από μόνα τους να σε κάνουν συγγραφέα, εάν δεν έχεις το ταλέντο.  

Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα αναγνωστών που έχει “καταβροχθίσει” δεκάδες, εκατοντάδες τόμους που “υποστηρίζει” ότι μπορεί να γράψει. Τι είναι αυτό που τον κάνει να νιώθει έτσι;

Το γεγονός ότι διαβάζοντας τις ξένες ιστορίες, ταυτίζεται με τους ήρωές τους τόσο πολύ (συνήθως εκφράζουν αλήθειες τις οποίες ο αναγνώστης έχει νιώσει στο πετσί του), ώστε νομίζει πως μπορεί να γράψει και εκείνος τις δικές του και να είναι το ίδιο επιτυχείς όπως αυτές των άλλων συγγραφέων. Πόσοι όμως από αυτούς τους αναγνώστες τελικά το επιχειρούν; Εννοώ από τα λόγια να περάσουν στα έργα.

Σας ευχαριστώ πολύ για την ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Και εγώ σας ευχαριστώ πολύ για τις πρωτότυπες ερωτήσεις.

Να είστε καλά! Σας εύχομαι ακόμη περισσότερες λογοτεχνικές διαδρομές.

από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ 

των εφημερίδων

ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ