Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Η Ελένη Γκίκα γράφει για το "ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ" του Βασίλη Μόσχη | IANOS 7 Νοεμβρίου

Αλκυόνη Παπαδάκη, Βασίλης Μόσχης, Ελένη Γκίκα


Για το βιβλίο του Βασίλη Μόσχη «Κράτησέ μου μια αλήθεια για το τέλος», επειδή το μεγάλο ζητούμενο παραμένει η αλήθεια.
“Δίπλα στην καταστροφή η ευημερία. Δίπλα στο γέλιο το δάκρυ σε μια συνεχή πάλη για το ποιο θα επικρατήσει. Ένας αγώνας που συνεχίζει καθημερινά νύχτα μέρα και σε όλα τα πλάτη της γης. Πόσο θα κρατήσει; Μπορεί πολύ. Μπορεί λιγότερο. Κανείς δε ζυγιάζει. Ό,τι προλαβαίνει αρπάζει και το κρατά σφιχτά στην αγκαλιά του. Δεν το αφήνει να φύγει. Είτε το δάκρυ, είτε το γέλιο. Το καθένα είναι πολύτιμο. Το ένα κάνει ανεκτίμητο το άλλο. Και όταν χορτάσεις και δεν αντέχεις άλλο, περιμένεις με προσμονή να αλλάξει η τροχιά να έρθει το άλλο για να εκτιμήσεις αυτό που έχασες. Και η Μυρσίνη νιώθει ότι χάνει και κερδίζει. Και νιώθει ότι η ανάσα της γίνεται πιο δυνατή και ρουφά τη γνώση της ζωής και προσπαθεί να τη γευτεί μόνη της από εδώ και πέρα”.
Τελικά, όλα κέρδος είναι. Και ναι, δεν υπάρχει εν τέλει, “χαμένος καιρός”, στη ζωή μας! όλα “ξανακερδισμένος χρόνος” γίνονται.
Μιλούσαμε όσον αφορά την «ακριβοδίκαιη και αλλόκοτη αλυσίδα της ζωής» για το βιβλίο του Βασίλη Μόσχη «Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της» στον ίδιο χώρο, την Παρασκευή στις 25 Μαΐου την περασμένη χρονιά.
Ένα μισή χρόνο μετά, να ‘μαστε και πάλι με τον Βασίλη, ξανά στον ίδιο χώρο.
Και όχι τυχαία, φαντάζομαι. Εκτός του ότι μας δένει η φιλία μας πια, το δεύτερο βιβλίο του «Κράτησέ μου μια αλήθεια για το τέλος» παρ’ ότι διαβάζεται κάλλιστα και ως βιβλίο αυτόνομο, είναι κατά κάποιον τρόπο η συνέχεια του πρώτου.
Είναι τα πάθη και τα λάθη της φυλής μας. Η ιστορία μέσα από τις ιστορίες των απλών καθημερινών ανθρώπων.
Ο χωροχρόνος του είναι η Πιερία, το Λιτόχωρο, το Λιβάδι Ολύμπου, ο Πλαταμώνας και ο Άγιος Παντελεήμονας, η Αθήνα και το Σούνιο, η Ύδρα από το 1900 μέχρι το 1980.
Κι ενώ ξεκινά με έναν φόνο την σημερινή εποχή, οι αφηγηματικές ρίζες και η αιτία του κακού απλώνεται σε εποχές σκοτεινές για τον τόπο μας, δλδ Κατοχή και Εμφύλιο, εξάλλου όλοι το ξέρουμε, εκείνη η εποχή δεν είναι ως παρελθούσα, τετελεσμένος χρόνος, γράφεται ακόμα.
Και το μεγάλο ζητούμενο, όπως με εξαιρετικό τρόπο γράφει ο συγγραφέας στο εισαγωγικό του κεφάλαιο, είναι η αλήθεια:
«Η αλήθεια είναι το ζητούμενο.
Μια αλήθεια που πεταρίζει πάνω από ένα ειδυλλιακό έρωτα, κρυφογελάει πίσω από τα γεράνια στο παράθυρο της αυλής, τινάζεται με το πρώτο φως του ήλιου, ξεγλιστρά στις απόκρυφές μας σκέψεις, μπήγει το μαχαίρι σε καρδιές που βύζαξαν το ίδιο γάλα, ρίχνει φωτιές σε ιδανικά και ορμητικά πιστεύω, πασπαλίζει με μια γλυκιά ανάσα τις καλημέρες ενός βαθύ χειμώνα, γιορτάζει σε ανεκπλήρωτες ευχές, βίαια παρασέρνει και χάνει ελπίδες και όνειρα, ακροβατεί πάνω από τις λασπωμένες ανάγλυφες πατημασιές, γελά ανοιχτόκαρδα πάνω στην κορφή του βουνού, ατενίζει το περήφανο πέταγμα του αητού στα παλάτια των θεών, στρέφει το βλέμμα με το πρώτο τρίξιμο της πόρτας…
Η αλήθεια είναι το ζητούμενο και γλυκά την αποδιώχνουμε».
Και η αλήθεια, θα συμπληρώναμε, είναι η λύτρωση. Κι αυτό το ξέρει καλά και η καλή λογοτεχνία και η ανθρώπινη εμπειρία.
Το βιβλίο ξεκινά με έναν πυροβολισμό και με μια νουάρ ατμόσφαιρα που το κάνει να υπόσχεται αστυνομικό μυθιστόρημα. «Η Μαριάνθη ήταν η μόνη που άκουσε ξεκάθαρα τον πυροβολισμό». Και τελειώνει δοξαστικά με τον Αλέξη και την Ζωή σαν ένα καλό ερωτικό μυθιστόρημα.
Στο ενδιάμεσο, ένας αιώνας που είναι αυτά αλλά και χίλια δυο άλλα. Είναι ο Γεράσιμος Χαλκιάς που γίνεται έρμαιο εκβιαστικών και απειλητικών τηλεφωνημάτων, με το βεβαρημένο του παρελθόν που έχει τις ρίζες στα μαύρα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου.
Είναι ο Αλέξης Μακρής, διάσημος ηθοποιός, που βρίσκεται αντιμέτωπος με απροσδόκητες αποκαλύψεις. Θ’ αναγκαστεί να ακολουθήσει τις ανατροπές της ζωής, θ’ αναγκαστεί να αντιμετωπίσει αναπάντεχες αλήθειες. Γιατί το μεγάλο θέατρο της ζωής, δεν είναι πρόβα, είναι κατ’ ευθείαν, η μεγάλη πρεμιέρα.
Είναι η Δανάη Ρήγα που ερωτεύεται παράφορα τον Νικόλα Χαλκιά, αλλά μαζί με τον έρωτα θα ζήσει και τα κληροδοτημένα αδιέξοδά της.
Είναι η Αργυρώ Λάμπρου που αντιμετωπίζει ένα παρελθόν, με όλη την οδύνη που σημαίνει αυτό αλλά και με την αισιοδοξία ενός νέου ανθρώπου.
Και το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας, θα μπορούσαμε αλήθεια Βασίλη μου να την αποκαλέσουμε κι έτσι; είναι ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, με πολυπρισματική αφήγηση και δομή που αποτελεί επίσης μια κοινωνική τοιχογραφία. Η χώρα μας στα δύσκολα, πριν και μετά από την Κατοχή, οι άνθρωποι πριν και μετά τον πόλεμο, η ζωή κατά την Κατοχή και η ζωή μετά με την ευημερία.
Ο αλήθεια και τα άλυτα κρίματα, είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Τα μυστικά που κουβαλά κάθε άνθρωπος και κάθε εποχή, τα μυστικά που κρύβει καλά κάθε οικογένεια.
Το αφηγηματικό νήμα, με τα διαρκή χρονικά φλας μπακ είναι απολαυστικό και αποκαλυπτικό, είναι ένα βιβλίο που αποτελεί από μόνο του ανατροπή, ένα βιβλίο διαρκών ανατροπών, ο Βασίλης είναι μάστορας της ατμοσφαιρικής περιγραφής, είναι μεγάλος τεχνίτης, όπως ήδη έχω ξαναπεί, όσον αφορά τα γυναικεία του πρόσωπα, τα πορτρέτα των ηρωίδων.
Οι μεγάλες αφηγηματικές στιγμές όμως θα έλεγα πως είναι αυτή όπου μια μάνα ψάχνει να βρει τον τάφο της κόρης της και οι στιγμές φιλοσοφικού στοχασμού: οι ήρωές μας μπορεί να μη μαθαίνουν απ’ τα πάθη και απ’ τα λάθη τους, εξάλλου όλα είναι σε σχέση, είμαστε αναγκασμένοι όλοι μας να ακολουθήσουμε την μεγάλη ανθρώπινη αλυσίδα, αλλά ο αφηγητής όμως ξέρει.
Και ο Βασίλης Μόσχης ξέρει και το χειρίζεται αυτό τόσο καλά! Το βιβλίο, δεν έγινε τυχαία μπεστ σέλλερ.
Εκτός από την ατμόσφαιρα, τις ανατροπές και το διαρκές σασπένς, τις ποιητικές περιγραφές και τους φιλοσοφικούς στοχασμούς, εμπεριέχει εξαιρετικά θεατρικούς διαλόγους. Ολόκληρο το βιβλίο είναι σα να ξεφλουδίζεις ζωές ή ψυχές, η ιστορία ακολουθεί κατά βήμα, με καθημερινό ανθρώπινο όμως βηματισμό, την μεγάλη Ιστορία.
Βασίλη μου, να ‘σαι καλά και να γράφεις πάντα ενδιαφέροντα κι ατμοσφαιρικά βιβλία!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου