ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

Κάποιος να μας πει!

Κάτι τέλος πάντων, να χαρούμε και εμείς. Διότι πώς να χαίρεσαι όταν δεν ξέρεις; Να χαίρεσαι όταν χαίρονται οι άλλοι μόνο; Έτσι στα ξεκούδουνα; Γιατί να χαρώ; Χωρίς να έχω λόγο; Θα μας περιμαζέψει ο μπόγιας.

Γιατί να χαρούμε; Επειδή άρχισε να συζητιέται και άλλο πακέτο δανείου; Με ό,τι αυτό μπορεί να ακολουθήσει; Ξέρουμε τώρα. Όταν συζητιούνται τέτοια πράγματα τα έσοδα πάνε κατά διαόλου, οι απολύσεις χτυπούν την πόρτα, και οι φόροι κάνουν πάρτι.

Γιατί να χαρούμε λοιπόν; Επειδή πάμε σε εκλογές; Αν είναι να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, να πάμε. Ποιος θα πει όχι; Αλλά θα αλλάξει; Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, αμφιβολίες τρελές, όπως λέει και το λαϊκό άσμα! 

Γιατί να χαρούμε; Επειδή συρόμαστε σε έναν εξευτελισμό από μικρούς και μεγάλους; Επειδή είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι  επειδή παραπαίουμε τρικλίζοντας ως ο τρελός του χωριού; Επειδή αντικρίζουμε κατοχικές φωτογραφίες καθημερινότητας και θα δούμε ακόμη περισσότερες;

Πώς να τολμήσουμε να σκεφτούμε ότι θα επέλθει η ανάπτυξη σε μια χώρα που και αυτή έχει χάσει το δικό της δρόμο; Επειδή, ως φαίνεται, συντηρούμαστε μόνο με δάνεια. Ίσως είναι προγραμματισμένο το πειραματόζωο να παραμείνει πειραματόζωο. Να παραμείνει  μια τριτοκοσμική χώρα στις παρυφές μιας πολιτισμένης ευρωζώνης. Κάτι σαν τη ζούγκλα των άξεστων  του “Θαυμαστού Καινούριου Κόσμου” (Brave New World) του Άλντους  Χάξλεη!

Να χαρούμε γιατί η χώρα απέφυγε τη χρεοκοπία; Και αυτό σύμφωνα με τα θελήματα των αφεντικών μας πλέον. Και σαν υποστατικά, θα πρέπει να υπακούμε με σκυμμένο το κεφάλι για να έχουμε τουλάχιστον ένα ξεροκόμματο στο τσίγκινο πλέον πιάτο μας.

Αλλά από την άλλη, αδυνατούμε να χαρούμε. Τι απέγιναν οι σωρηδόν ελπίδες και υποσχέσεις για τον ορυκτό πλούτο της χώρας; Δεν επαρκεί για την μελλοντική ανάπτυξη της χώρας; Εκτός και αν ήδη έχουν εξανεμιστεί. Εκτός και εάν πρέπει να φτάσουμε σε τέτοιο ποσό δανείων που να είναι “ισάξιο” για  τη μελλοντική εξαργύρωσή του.

Αλλά μέχρι τότε ο χορός καλά κρατεί και γυροφέρνει κεφάλια και αρπακτικά σε ένα σχιζοφρενικό στροβίλισμα. Και όποιος αντέξει. Για να αποδειχτεί πανηγυρικά ότι το τρελό αυτό πανηγύρι εμείς το προκαλέσαμε και ζητήσαμε να θρονιαστεί στο τόπο μας. Και συνεχίζουμε να το τροφοδοτούμε.

Ποιος να μας πει λοιπόν;